AŞKIN MÜCEDDİT BİR İHLALİ

Çekiliyordu sular,
Cebri kýrýlmýþ patlayan kürelerde.
Can kýrýklarý kesiyordu ayak bileklerimi,
Þeffaf bir ayrýlýk kalýyordu geriye.
Entübe edilmiþ kiriþlerden,
Nefesini tutup geçen, ihata nöbetlerindeydim.

Daha dündü;
Ölümlü olduðumu hissettiðimde,
Hayallerim için her yeniliþimde,
Her gün aþaðýlanýrken kalbim,
Dayanmak için acýdan fazlasýnýn gerektiðini,
Ýdrak ettim.

O kadar derindi ki içine düþtüðüm girdap;
Her halkasýnda bir cinayet kokusu,
Her iniþinde bir geyþa kurbaný,
Bir kadýnýn içinde kendini aramak zordu.
Kendi deðerini yitirmek kadar sýradan,
Vacip bir ustalýktý bu.

O kadar deðerliydi ki,
Yüzüme bir ayna tutmuþtum.
Ama insandýr dedim.
Bazen yanlýþ iklimde yaþar.
Zehirli meyveler çeler aklýný.
Tadýnca hazzýna,
Geçince vicdanýna seslenen
Bu yutaðý geniþ meþrebin,
Gideni oldum.

Bazen öyle yaralarýmýz olur ki;
Nefretin sevgiyle birleþtiði yerde,
Tüm görüntüyü silip atarsýnýz.
Galiba bu sefer bende,
Aþkýn müceddit bir ihlaline uðramýþtým.
Büyüttüðüm raylarýn üzerinden geçen,
Bu göçmen kadýnýn,
Gönlünü gezintiye çýkardýðý,
Bir mesire yeri daha,
Yanýyordu.

Öyle iþte....


Ahmet Serdar OÐUZ / TOKAT


Sosyal Medyada Paylaşın: