KEDER
Güneþ kesiði gözlerin ýslanýrdý yaðmurlarda
Aþk ýslanýrdý
Ben sýrýlsýklam
Ve gün "ben" aðarýrdý.
Anlaðýmda,
Anýmda,
Ansýzlýðýmda.
Aysýz bir kanat þimdi tüm uçarýlýklar...
Uçurumlar uzaðýmdan geçerdi.
Issýz gönlümde uyurdu sonbahar
ve geç kalanlar
Gök/yüzünü saklardý kuþlar.
Her güvercin "sen" bakardý gözlerime...
"Sus"un, suskun ne çok þey anlatýrdý.
Nefesinde son çýðlýk.
Hapsolmuþtun son aþka,
Boðulmuþtun ...
Yüzünde durulmuþtu aþk...!
Unutmuþtun!
Aþk.
Yaðmura yenilmiþ
Islak deðilmiþ yüzün,
Hüzün dokunduðunda,
Öyle bir an gelir ki
Her þarký seni söyler...
Güneþe kurulmuþ saatlerde
erken öter baykuþlar
Her "suskun" seni özler
Aþk; birikir denizde...
Bülbül ötmez bahçede...
Kalbimde kanayan güz,
Susturur kendini
O ceylan pek bir ürkek,
Susuz kalmýþ o nehir...
Zaman yosun tutuyor
Anlarda, anýlarda...
Benim gizimsin sen, izimsin,izleðimsin
Dinim,
Ýçimdeki çocuðun, þiir kokan ellerisin
Þarkýlar bizden güçlü,
Ýþte yine çaldý çan…
Güneþ tutulmasýnda
Þairin düþü kara.
Med-cezir çoktan ölmüþ...
Bu ne biçim zaman ki;
Büyümedi bu ömür,
Sensiz hayat bana dar,
Ölüm! Ölümse cana küsmüþ...
// Kefaretini ödedim ölümün; Adýna hayat dedikleriyle...//
(Bir ceylan sofrasýnýn ürkekliðinde soldurur kendini aþk....)
28 mayýs ‘10 istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.