LEYLA

Anlatayým ne yaptý bana ilk aþkým Leyla,
Duyanýn aklý þaþar saymayayým sýrayla.

Yine de kaderime toyluðuma küseyim,
Fazla yaralamadan lafý kýsa keseyim.

Güya benim yüzümden býrakmýþtý okulu,
Öyle bir kapýldým ki oldum sevdanýn kulu.

Duygularýmý hazla kaynatýrken kanýnda,
Anzer balý emerdik mahalle ormanda.

Buluþurduk orada ayný kumrular gibi,
Mekânýmýz olurdu büyük doruðun dibi.

Dallardan ev yapardýk orada kendimize,
Akþama kadar yanar dönerdik külde köze.

Her akþam olduðunda zamana darýlýrdýk,
Nasýl ayrýlacaðýz diyerek sarýlýrdýk.

Anne annesi ile duruyordu Tonya’da,
Sanýrdým ki cenneti yaþýyorum dünyada.

Bazen izin isteyip annesine giderdi,
Dönene kadar içim hasretiyle tüterdi.

Bir gün gitti bir hafta dönüp gelmedi bana,
Dayanamadým elden mektup gönderdim ona.

Ne duyayým dersiniz meðer gitmiþ kocaya,
Kaldým yangýn içinde ateþ çýktý bacaya.

Sonra terk edip kaçmýþ yakmýþ da kocasýný,
Yana yana ararmýþ o ilk aþk hocasýný.

Ettiklerini yazsam olurdu birkaç roman,
Dedim kalmasýn yüzün yüreðinle araman.

Sosyal Medyada Paylaşın: