Başımın Midesi Bulanıyor

Ýçim yanardað, dýþým bitmeyen fýrtýna...
Ýçime alamýyorum kimseleri;
Alacaðým yanar korkusundan,
Dýþýma atamýyorum kimseleri;
Atacaðým üþür korkusundan...
Ýnsan karmaþýkken kelimeleri nasýl da susuyor,
Susan kelimeler bir bir keskinleþiyor,
Kesikler içinde býrakýyor vücudumu...
Ýçimin caný sýkkýn,
Yüreðimin ciðeri yaðýyor,
Baþýmýn midesi bulanýyor gittiðinden beri.
Þimdi nasýl soðutacak içimdeki yangýný,
Gönlümün baþýný okþamayacak kadar uzakta olan sen?
Ciðerleri parça parça ediyor bu mesafe,
Bedenimdeki bu hasret yarasýna hiç bir tabip derman olamýyor;
Bu yara bere Ben’i, ameliyata almak yine bana mý düþüyor?
Uzaktakileri yakýnýma almak ve yarama bastýrmak,
Narkoz niyetine gözlerinin kýrgýnlýðýný içmek,
Yine bana mý düþüyor?
Biliyorum;
Elimi uzatsam dokunacak kadar yakýnsýn bana
Ama elim hiç yetiþmeyecek kadar da uzak.
Düþüyorum derin bir belirsizlik kuyusuna,
Çýrpýnýp duruyorum ve sen hiç duymuyorsun...
Sosyal Medyada Paylaşın: