"Ben umudu bir martýnýn kanadýndan çekip aldým. Peþinden koþa koþa Nefes nefese... Aldým ve bakakaldým gözlerinin ta içine. Önceleri anlar gibi oldu Sonra kanatlarýný suratýma çarpti ve kaçýp kayboldu benden. Dünyaya duyurmak istercesine baðýrdý arkamdan: "Altýnda ezilirsin benden aldýðýn bu umudun" Ama ben duymadým. Duymak istemedim belki de. Ne çýkardý sanki bütün dünya yük olsaydý yüreðime söyler misin? Göðün o mavi gözlerini, üzerimden savurmasaydý bu rüzgârlar; Bu soðuk ve öfkeli mevsimler yalnýzca beni baðrýndan koparsaydý eðer ne çýkardý bu yükten? Kim çalýp götürebilirdi benden, Her parçasýný bir yere daðýttýðým martýdan çaldýðým o güzel umudu? Kim daðlayabilirdi böyle acýmasýzca yarýnýmý? Kim? Sosyal Medyada Paylaşın:
Vuslat Dursun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.