Benim sesim Dilia;
Damardaraltan bir arya…
Mýsra’ya dökülen bir destan
Ne þeytan günahkârdýr
Ne de melekler fettan…
Sen yine de
Ardýnda koyup beni
Küçüle küçüle uzaktan
Körü körüne salýnma sevgili…
Dönüp de bakma ýraktan
Öykünme sakýn… Öykünme… Emi?
Kýrgýným Dilia…
Kýrlarda az okunmuþ þiir kökleri
Boynu bükük goncalardan gülistan
Oysa tan attýðý an gökleri
Rengârenk uçurtmalarla bezemeli bir peri…
Gözlerin gülümsemeli þafaktan!
Sen yine de
Rüþtüne erinme bak!
Kelimeler þarlatan…
Acýma bana… Aldanma sevgili?
Aðlama yalancýktan
Süzülme sakýn… Süzülme… Emi?
Kýzgýným Dilia…
Alným çatý niþaneyken aþka
Bir nazarla göðsümü parçalamandan!
Avuçlarýma çakýlan gözlerle asýlmaktan
Avunmaya uyuduðum þarkýlardan,
Kan revan içinde uyanmaktan…
Dibine attýðýn kuyuda
Yusuf’uyken Kenan diyarýnýn
Aþkýna kananým dili yâr…
Sen yine de
Dinleme beni… Dokunma eli har…
Bilirim Zebani var…
Cehennem var…
Unutma bak… Ataþýnla yananým…
Körelme sakýn… Köreltme… Emi?
Kurudum Dilia…
Ab-ý aþktan mahrumum… Yalvarýyorum…
Nehirlerdir çimerek yýkanýyorum…
Göllerde yunmuþum, yakarýyorum…
Uçurum gözlerin ölüm çaðýrýr
Yarlarý öperek fiþekliyorum…
Çöllere düþmüþüm, emekliyorum…
Yummuþum gözlerimi, dileniyorum…
Deryalar içinde susuzum heyhat…
Deryalar içinde… Su bekliyorum…
Sen yine de
Söndürme beni… Sönme sevgili!
Arada bir de olsa, ateþime bak!
Eksilme sakýn… Eksiltme… Emi?
Duymadýn mý Dilia?
Yaratan beni, yaradan var etmiþ…
Dinmeyen acýlarýmýn,
Saðalmayan kanamalarýmýn sebebi bu…
Yani doðuþtan…
Sen üstüne alýnma bak…
Üzülme sakýn… Üzülme… Emi?
Antakya, 17 MAYIS 2020
Ali ASAFOÐULLARI