MUTLULUK HEP Mİ UZAK ANNE?
Bir düþü daha erteledim anne…
Hani göðün kýymýðý batarken yüreðime
Tabanlarý hepten y/aðladý düþler
Köklü bir hezimetti vakýf olduðum sancak ve aþk
Köküne kibrit suyu döktüðüm ömrü bizatihi
Öldürdüm ellerimle
Ýçimde balyalarca yaprak
Nar tanem nur tanem
Gözlerine serildiðim her þafak
Ýlle ki mavisi gözlerinde y/andýðým kadar
Yaktýðým ömrün kepaze ruhlar duraðýnda
Gelenin gidenin olmadýðý bir davet
Elbet içimde açacak günün ve umudun telaþýyla
Yalýn ayak koþtuðum taþlý yollar
Mutluluk hep mi hep mi uzak, anne?
Bir çivi daha çaktým gönlüme
Mehter marþýyla uðurlandým da bir ömür
Neye el attýysam yâd ettiðim çocukluðum
Ýçimden ýrak neþenin akan salyalarýna
Eþlik eden göçmen kuþlarýn sehven konduðu
Bir kýrýk dal ki kalemin uzandýðý aðacýn kollarý
Týpký sana dokunmaya kýyamadýðým
Son zamanlarýn güncesi
Sarkýtýyým iþte mevsimin
Kapýþtýðým hangi bedbin yürekse
Sevilmeyi sanýr mýsýn ki ben istemedim?
Bir kanaviçe bir yaygý
Sazlarýn kýrýk telinde dama taþý oynayan yanýlgý
Eften püften tutmadým da hiçbir iþin ucundan
Bir tutan sendim elimden
Elbet devamý yoktu bu masalýn.
Sözcükler ne yalan ne sýradan
Sana olan sevgim, Allah’tan sonra sana koþan
Yeter ki terk edip gitme benden evvel
Aþkýn asaleti
Bir de yüreðin simetrisi
Sancýlý bir þiire meyyal
Kopan kýyamet öncesi vuruldum da kaç kere.
Bir isyansa, haþa…
Bir yalansa, asla.
Ne gam, demeyi de öðrenemedim bir baþýma
Aþýma katýk ettiðim dualarýn
Baþým gözüm üstüne varlýðýn, dirayetin
Hem sevmeyi de inanmayý da senden öðrendim.
Koþulsuz zeminde kir tutan
Kayrasý dünlerin bazen ucunda kancanýn
Sönmedi gitti feri aþkýn, ilhamýn
Nisan tasýna dolan yaðmur gibiyim.
Ne hurafelere kandým ne yalanlarýna inandým,
Sakýn sakýn deme.
Öðretilerin her birinde kopup geldiðim cennetin usul sesinde
Elbet göðsündür huzura delalet
Þafaðý atan dünya mý yoksa saklý son kehanet?
Bir de itibar etmediðim müzmin rüzgâr
Ne zaman ki ihanet ettim içimdeki aþka
Bitmedi gitmedi yaþým, yasým
Sen adýmý fýsýldadýkça.
Kaç öðünse hüzün baþým gözüm üstüne:
O kalp atýþýn yorgunluðundan arda kalan
Acýný asla vermesin Yaradan
Bir ikbal ki; yüreði feraha çýkaran
Elbet nefsimi öldürmenin verdiði huzur
Yine de kayýtsýz kalamadýðým nice acý
Karþýma alsam da tüm dünyayý
Sensiz geçmesin kalan ömrüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.