Toprak kokardýn
Koklardýn,topraðý.
Koklatmazdýn!
Oysa ne çok sevmiþtim seni,
Ne çok sen kokmuþtum..
Korkmamýþtým senden,
Sen koktuðum gibi...
Sen olduðum gibi.
Korkutamamýþtým kendimi!
Ölüm deðil,
Yaþamdý yüreðindeki.
Ucuz þiirlerdi yazýlanlar
Günü batmayan pencerelerin kenarlarýna asýlýydý duvaklar...
// Oysa ne çok aðlardý deniz,
Kendine akan nehirlerde... //
Bir ekmeði paylaþýr gibi,
Ayný lokmayý çiðner gibi
Paylaþýlmalýydý
Gün,
Güneþ,
Ve tomurcuklarý gün/eþi/n/in
Oysa,
Oysa…
Sen aylara tutu/l/n/ur
Býrakmazdýn
yýldýzlara kendini.
// Umursamamýþ sanmýþtýn hayat seni!
Oysa ne çok yanýlmýþsýn. //
Aç kalýrdý sevdam,
Yüreðim aç kalýrdý.
Anlamaz,
Anlatamazdým
Anlamazdý Tanrým!
Hiç okumayacaðýn þiirler yazardým sana
Ve o þarkýnýn melodisi,
Hep aklýmda.
Bak bana
Ama
Sakýn ,aðlama!
Aklýma düþüyor yine kâbus karanlýk rüyalarým
Bu KARABASAN,bu saklý bahçe
Bu gizil yüz
Bir gün sana gülümserse,
UMURSA!
Koklatmazlýk
Duyamamak ve hissedememek ve yokluk,
Doðanýn alacaklý olduðu bu dünya,
Korkutuyor beni!
Düþ alacaklýlarý kâbuslarýmýn baþ köþesinde þimdi.
Bir çocuk doðuyor elime,gizlisinde saklýsýnda bir baharýn
Aðlýyor,sebebi bizmiþiz...
Aðlýyor sebebi kimsesizliðimizmiþ...
Aðlýyor durduramýyorum,soluksuzluðunda...
//Baþka çocuklar, baþka yerlerde aðlardý.
Umursar mýydýn?//
Kendi sesinin fýsýltýsýnda saklanýr,
Her gün yeniden doðardýn öfkende
Söz yoktu ve konuþmazdý sessizlik.
Ýþte tam delirme zamaný der, deliremezdin
Biçare!
Ölüm gülümserdi yine bize*
Saklardýn kendini,kendinden
Ve her gün, yeniden acýtýrdýn!
Kendini.
Belki de haklýydýn.
Çoktan borç aldýðýn gülümsemeleri
Saklardýn,
Kimeydi bilmezdim...
//Ben oyun bilmezdim ki… //
BEN BÝLMEZDÝM! Hayatý,acýyý,susuzluðu,açlýðý!
Bilmezdim ki kalp atýþlarýný bir kavaðýn ya da
nefessizliðini bir kurbaðanýn!
Bilmezdim!!!
Sadece kendinle
Sadece ömrünle, geçmiþinle,
Geleceðe sakladýðýn gizil yüzünle vardýn ,
Okuyamadým,
Okuyamazdým…
Yine kokular çaðýrýyor uzaktan,
Yine sessizlik akýyor damarlarýmdan
Ve intihar çað/r/ý/m gelmiþ sanki,
Geçiyor zaman....
Kimsesizliðini mi saklamýþtýn,
Bir güvercin gibi,
Kalbimde ?
Ya da salýncak iplerinin gýcýrtýsýný?
Çocuksuz,
Kahkahasýz......
Bir umudu mu saklamýþtýn bende?
Herhangi bir mevsimde...
Çocukluðunu?
Kalbinin yarýsýný?
Diþlediðin elmayý ,
Bende mi saklamýþtýn?
Kimsesizliðimde,
Karabasan düþlerimde
Beyaz örtülere mi sarýnmýþtýn?
Kimsesizliðin kimsesizliðimde saklýydý biliyordum
Güvercinler uçuruyordum avlulardan.
ÖZGÜRLÜÐE ,hasretine, sana
Çiçekler yolluyordum.
Dokunamýyordum!
Ben ,topraða teslim,
Ben denize hasret
Ve bir akbaba baþucumda....!
Gözlerim nehir,
Billûr bir ýrmak yakýyor canýmý!
Kýzýl bir gü/l/n/ akýyor damarlarýmda
Ben; tomurcuklara
Ben; toprakta doðana,
Toprakla doðana
Aþýk...
Aþýk güvercinler havalanamýyor,kanatlarý kýrýk
Kimsesiz,viran avlularda nöbet tutuyor ýþýk
Gözleri kan çanaðý bulutlar uðulduyor kulaklarýmda.
Alýþmak bana göre deðil ...
Yaðmur aðlýyor gökyüzü , gözlerim saðanak.
Bir fýsýltý çýðlýðýnda söyle,
Söyle....
Baþka nasýl anlatýlýr, eskitilmiþ bu rüya?
Bu ayrýlýk,bu kâbus,bu
aydýnlýk?
//Ömrünün kýsa olduðunu bilmediðim yapraklara,
Hoyrat bir aþkla sevdalý, aþýktým ben...//
Nefessizliðimde
Aþkýn ne alçak olduðunu düþünürdüm
Sýcaðýn soðukluðunda deðil, beyaz soðuðun ýþýðýnda,
Isýndýðýný düþlerdim
Kar/dan/dan /adamlar/ gelirdi aklýma!
Düþünürdüm,üþürdüm sonrasýnda...
Bilirdin,
TOPRAK aðlar,
DOÐA aðlar,
SU aðlardý
KAHKAHALARLA
VE SEN,
ONLARIN DÜÞÜNDE GÜLÜMSERDÝN HEP!
Ölüm bize gülümserdi*
Payýmýza gülümsemek düþerdi, yine.
Kahkahalara boðulurdu ayrýlýk!
KARDELEN’ de…
//Ben;
Habersiz bir palyaço gibi …!!!!//
Öyle sanýrdýn özlenilen ÖZGÜRLÜKLERÝ
Ve sözüm yetmezdi geceye,
Aðlardým.
Kýnýndan çýkaramadýðým kýlýcýmla kaç kere vurmuþtum kalbime,
Ölememiþtim.
Aðlayamamýþtým kan kýrýðý gözlerimle.
Durdurulamamýþtým!
Ölememiþtim Tanrým!
Öldürmek yazmýyordu sözlüðümde.
Dibine ýþýðýný vasiyet etmiþ bir mum gibiydi ömrüm,
Anlamamýþtýn.
Seni son karanlýkta sevdim.
Karanlýkta
Karanlýkta
Karanlýkta..
Kâbusta
Yutkundu, huzur buldu düþün!
Huzur buldu düþüþün kardelenlerde’ince
Uyku huzura sarýndý, rüya içinde..
Ben-katýksýz ve kalabalýk bir hayatýn düþünde…
Saklým güneþti!
Saklýydým güneþte!
Kalbinin en boþ yerinde,
Kurbaða misali
Hücreme asýlý
Seni bekledim hep,yalnýzlýklar içinde…Uyuyamadým...
Sen!
Sev…
Eskilerden kalaný,
Eskitemediklerini…
Yine de doðuyor güneþ...
Sonra,çok sonra uyuyor....
Ve halâ karanlýk…
Ah ne güzeldi aslýnda bugünü yaþamak!
Ama,
Unutamýyorum!
Kýþý,beyazý,karý ve sýcaðý..
Utanmýyorum!
Ben,
Senin içinde....
Ben; hasretin kýyýsýnda unutulmuþ çocuk!
Ben seyir defterinin yýrtýlan sayfasý,
Kayýp!
Unutamýyorum…
Unutulmuþluðu,
Ne zor þey, sonradan hatýrlamak mutluluðu!
Þimdi orospular süpürüyor huzuru! sokaklardan
Adýmý unutmuþ marþlarý,
Aþktan, aþkýmdan, kýlýçlardan kalan yadigâr kaný.
Üþüyor çöpçüler!!!
Yorgun.
Yorgun
Ve sürgit bir düþ intihar ediyor bir rüyanýn cibinliðinde,
Gölgesi düþüyor,
Tam da yüzüme…
Bir güvercin havalanýrken gökyüzüne,
Gözleri ben bakýyor tarifsizce....
//Her vapur düdüðünde
Her çocuk gülümsemesinde
Ya da tomurcuklanan her çiçekte,
Bilmesen de
Yine sen vardýn!//
*GLADIATOR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.