Gök-yüzün, Gök-yüzümdür

Ne büyük nimet, seninle ayný gökyüzünü paylaþmak ve sýðamamak o tabloya.
Ben ki seninle, ayný göðe bakarým.
Ben ki seninle, ayný düþünceyi paylaþýrým.
Ey sevdiceðim, can parem, can parçam ve canýmýn içi..
Ellerinde bulutlardan naðmeler,
Gözlerinde uzak tepeler görürüm.
Saçlarýnda topraðý canlandýran yaðmur kokusu.
Yüzünse, gökte duran bir kuþak.
Bilsem ki;
Yüzündeki mavilik gök müdür?
Bilsen ki;
Seni gökteki yüzünle tanýrým.
Ey uçsuz bucaksýz gökyüzü!
Ona benden selam götür,
umut götür,
ýlýk baharlar ve ýslak yaðmurlar götür.
Ey maî gökyüzü!
Yârim sana emanettir.
Ona mavi bak, sana her baktýðýnda.
Zira onu görürüm, sana her baktýðýmda.
Derinliðinde,
maviliðinde ve sonsuzluðunda.
Yalnýzca onu düþünürüm yalnýzlýðýmla.
Ey deliliðim, dehlizliðim, dizginliðim.
Gökyüzü senindir, gökyüzü benimdir.
Elbette ki gökyüzü ikimizindir.





Sosyal Medyada Paylaşın: