Canımın İçine Mektup

Caným benim.
Canýmdan öte sevdiðim.
Canýmýn içi..
Mektubuma nasýl baþlasam inan bilemiyorum.
Uyurken bile seni düþünmekteyim. Düþüncelerimden hiç çýkmayan iþgalci bir yanýn var.
Gözlerimi kapatýyorum yine seni görüyorum.
Mütemadiyen seni düþünüyorum.
Kaçmak nafile.
Seni düþünmenin müptelasý olmuþum.
Sana olan sevgim, sensizlikten ileri geliyor.
Aklýmdan çýkmayan bir duruþun var.
En çok da bu yönünü seviyorum.
Kurban olduðum..
Duruþunu, gitmeyiþini, gidemeyiþini, içli içli sitem ediþini.
Seninle olmasam ne olur ki.
Sesin olmasa ne çýkar ki.
Yokluðun bile yetiyor bana.
Yanýmda olsaydýn belki dünyanýn en güzel tablosu biz olabilirdik.
Bizden kafiyeli bir sanat eseri olabilirdi.
Fakat yadýrgamýyorum yokluðunu.
Ýnan ki.
Aramýzdaki kilometrelerce mesafeyi aþýp, içimden duyabiliyorum seni.
Gözlerine bakabiliyor, boynuna sarýlabiliyorum düþlerimde.
Sen ki.
Düþlerimi güzel yapan kadýn,
O narin ellerinle, þiirsel gülüþünle, sana þiirler okusam sanki anlamýný yitirecek gülüþünün yanýnda.
Ýþte o kadar cancaðýzým.
Böylece daha iyi özümsüyorum.
Gerçek olmasýný dilemiyorum hayallerimin.
Çünkü bu his gerçek olmayacak kadar güzeldi.
Peki bu bir ayrýlýk mý diyeceksin..
Canýmýn içi.
Olur mu hiç öyle þey.
Gönülden sevenler için ayrýlýk olur mu?
Birbirini yürekten sevenler, sükût ile yaþarlar.
Birbirini yürekten sevenler, yalnýzca rüyalarda kavuþurlar.
Sen ki benim, canýmdan ötesin, içisin canýmýn.

2 Nisan 2020
Sosyal Medyada Paylaşın: