Şehirler Suskun

Yayýldý pandemi, yoktur aþýsý,
Kayboldu dünyanýn, huzur, neþesi,
Kapandý sýnýrýn, dört bir köþesi;
Sessiz kaldý yollar, þehirler suskun.

Boyunlar bükülür, kaygýlý gözler,
Dillerden dökülür, duygulu sözler,
Aðýtlar yakýlýr, hüzünlü sazlar;
Cansýz çaldý teller, þiirler suskun.

Acaba göçtü mü, ala leylekler?
Kýrlarda açtý mý, lale, leylaklar?
Ürküp de kaçtý mý, deli toynaklar?
Bensiz soldu güller, baharlar suskun.

Çakýldý tekneler, yok artýk sefer,
Çekildi denizden, levrek ve lüfer,
Sýkýldý tenhada, buruk nilüfer;
Issýz oldu göller, nehirler suskun.

Týkanýr insanlar, beton kafeste,
Tükenir sabýrlar, her bir nefeste,
Yakýnýr illetten, sýnav nefiste;
Þansýz yýlda kullar, seherler suskun.

Vakalar artýyor, çaresiz ilim,
Bize bizden yakýn, kol gezer ölüm,
Söylemeye rakam, varmýyor dilim;
Ansýz doldu sallar, mahirler suskun...

29.03.2020
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın: