Zamanla, Alýþýyor insan; Bir ucu ayrýlýk da olsa, Uzun yolculuklara.
Alýþýnca ; Bozuluyor, Uzak kentlerin ilk büyüsü; Bir bekleyenin olsa da.
Nereden gelir telaþlý, Nereye böyle sabýrsýz; Gider ayak habersiz; Herþey yolunda olmasa da?
Bu, bir gidiþ; Belki de dönüþ. Ne farkeder, Sonu yokmuþ? Tut ki, bu kaçýþ; Týpký bir düþüþ, Durdukça, kanamýþ, Sanki; hiç acýmamýþ?
Daha, ilk göçünde vurulur; Güneþe giden yolda, Maviye kaçak, Düþleri yasak kuþlar. Ben se; kýrmýzýya aþýk, Ayýþýðýna uçuk, Tutundukça kanatlarýna, Tutuþturulan çocuk.
Gitmek için geç ; Geç kaldýðým ise, hiç. Hiç piþmanlýðým yok; Çok, saymadýðým kadar. Deðilmiþ bildiðim gibi, Bilmedigim yollarda þimdi; Bile bile yürüyorum, Kendime geldiðim kadar.
Tekin YESILKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tekin Yeşilkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.