Gökten kar,yüreðe yâr düþer Tane tane yakar içimi kor gibi Unuttum derken yine hatýrlatýr Beyaza bürünmüþ olan, terkedilmiþliðimi
Her kar tanesi düþerken yüzüme vurur onsuzluðumu Sönmüþ ateþimi bir kez daha harlar soðukluðuyla Sevgilinin yüzü belirir sisli bulutlarda Solmuþ bir resim gibi görünür solukluðuyla
Döndürür þöyle bir aklýmýn çarkýný ve onda durur Zaten benim aklým hep onda durur her kar yaðdýðýnda Oda benim gibi üþüyor mu diye Onu endiþe etmek sanýrým benim Benim kaderimdi
Unuttum derken yine beyaza büründü düþüncelerim Ne çok cevapsýz sorular yankýlanýyor beynimde Acabalar zihnimi parçalýyor Tüm aydýnlýklar kararýyor Hücrede tutuklu bir mahkum gibiyim Dar geliyor bu þehir sýðmýyorum Gücüm yok Yok sevgili Mevsimleri deðiþtiremiyorum. Ellerimden çaresizliðim haykýrýyor gökyüzüne Silik suretin yaðýyor parça parça yeryüzüne Ve yüzüm düþüyor.
Yine onunla olan,onsuz sokaklardayým Özlemlerim, özleyiþlerim bembeyaz önüme dökülüyor. Caným burnumda ey sevgili Hasretim olma Ciðerim derinden yerinden sökülüyor Soluðum nefesim kesiliyor
Sahi ya deðil mi? Her kar yaðdýðýnda yanmak benim kaderimdi Ve ben ayaz yemiþliðimle kalýyordum Yine onun sokaðýnda Yine onsuz donarken
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.