Bir Zemheri aþkýydý benimkisi Soðuk Ayaz donmuþ sokaklar Dudaðýmdan Buz kesilmiþ þiirler dökülüyordu Oysa ki ben Þair deðildim
Bardaða konmuþ bir Buz gibi eridim yokluðunda Isýtsýn diye yaðan Kar’a sarýldým Diz çöküp soðuk kara taþlara Sessiz feryadýmý uzak daða baðýrdým
Aðlarken sessiz soluksuz ruhumda Can yakýþlarýný hakka çaðýrdým Ellerim soðuk ellerine deðdi diye Elimi yüzüme koyup utanca sarýldým
Kalbimde,kendi benliðine sýðmayan Edebe bürünmüþ duygular vardý Ýçim dýþým kan aðlarken Yüreðim Ayaz yüreðinde esir kaldý
Karanlýk hüzünlü bir kent kalýyordu aklýmda... Kýþ bitip baharlar gelmeyen Çiçekler açsa da hala buralarda kar’dan Gönül vazgeçmiyor tek UTANmýþlýðým olan O yârdan!...
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.