Eski, çivit mavisi, solgun duvarlar, Kuytu bir köþede, mahzun bakýyor, Gözlerinden damla damla yaþ akar gibi… Dökülmüþ kireçleri, soyulmuþ yer yer, Paslý büyük bir çivi, saplý kalbine…
Sýmsýký tutunmuþ hüzün duvara, Yýllarýn anýlarý sanki bu çivi, Ýç içe geçmiþ duvarlarla…
Sakýn çekip çýkarmayýn, yarasý derin, Anýlar fýþkýrýr birden dört yana… Perçinlenmiþ, kaynamýþ, tutmuþ pas, Görmez misin, ne hazin, ne gamlý bakar, Yüzünü kaplamýþ gibi bitmeyen bir yas…
Duvarlar, eskimiþ çivit mavisi, Suskun ve küskün, bir gelse dile, Kireçleri yer yer dökülse bile, Mýhlanmýþ kalbine tüm acýlarý…
Yüksel Nimet Apel
25 .Ocak. 2016. Bodrum
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.