Sanmayýn bu dünyada kesildi tüm nevalem!
Yaratana çok þükür, tutuyor elim, kolum…
Görmedim vatanýmdan güzel olan bir âlem!
Bana yetti de arttý, þu cennet Anadolu’m…
Ne Paris’in Eyfel’i, ne Ýtalyan Piza’sý!
Ne Leonardo Vinci, ne de Mona Liza’sý!
Gördüðüm bir Hicaz var, o da Hakkýn rýzasý!
Yurdumun yönü kýble, bin minnet Anadolu’m…
Ýstemem melon þapka, frak deðil kýlýðým…
Papyon Frenk’e kalsýn, ondan zaten yýlýðým!
Ýsterim “kendim olmak” bu benim son çýðlýðým!
Ecdadýmdan kalan o, ganimet Anadolu’m…
Libas; þalvar, bel; kuþak, baþýnda; keçe fesi…
Türklük özgürlük demek, yýktý geçti kafesi!
Altaylardan Tuna’ya, yetiþti Türk nefesi!
Üç kýtanýn böðründe, bir ziynet Anadolu’m…
Osmanlý bir aile, ýrký bozdu da gitti!
Üçler, yediler deyip, kýrký bozdu da gitti!
Arapça, Farsça derken, Türk’ü bozdu da gitti!
Þimdi öksüz yurdumda, tek mihnet Anadolu’m…
Kapladý Oðuz soyu, arzýn dört bir yanýný!
Son damlasýna kadar döker de tüm kanýný!
Hiç duymayan kalmadý, soyumun tuðyanýný!
Türk’te kalleþlik olmaz, bir Týynet Anadolu’m…
Rum, Yahudi, Ermeni Türk’ün kanýný emen!
Gözümde tüter durur, Huþ’lu, yokuþlu Yemen!
“Biz ýrký sildik” deyip, Türk’ümü çiðne/yemen;
Ecdadýmdan bana tek, emanet Anadolu’m…
Yurduma dil uzatan, bizden olsa gam yemem!
Onu adamdan sayýp, buyur otur diyemem!
Ecdadým, payýn büyük, hakkýný ödeyemem!
Aç gözünü, sarmadan hýyanet Anadolu’m…
***
Dicle, Fýrat ýsýndý, içimi söndürmüyor…
Sakarya yorgun mu ne, baþýmý döndürmüyor!
Yirmi yýldýr vataným, soyumu ondurmuyor!
Sen bari titre ve kalk, yardým et Anadolu’m!
Son çare öze dönmek, son sünnet Anadolu’m…
Antalya-2020/02
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.