ÝSTANBUL ÝLE HASBIHAL
Kýrk yýl olmuþ Ýstanbul, senle görüþmeyeli!
Son güzde ayrýlmýþtý, kesiþen yollarýmýz!
Koparmýþtý ya bizi, hazanýn soðuk yeli!
Þimdi bir ilkbaharda, birleþti ellerimiz…
Unuttum sanýyordum, silinmemiþ bir yerin...
Duruþun öldürecek, öyle masum ve derin!
Meðer ne de fazlaymýþ, gönlümdeki deðerin!
Gördüm ki, heba olmuþ geçen tüm yýllarýmýz…
O zaman köprü yoktu, feribotla geçerdik!
Çeþmelerin fýsýldar, þiþe suyu içerdik...
Kafayý toplamaya, Küçüksu’ya göçerdik;
Söylerdik hep yürekten, susmazdý dillerimiz…
Fatih minaresinden, gelirdi ezan sesi!
Yapýþýrdý camlara, bozacýnýn nefesi!
Nasýl huzur verirdi bayramý, arifesi!
Dünyalara deðerdi kutsal kandillerimiz…
Sabah, Süleymaniye, öðle Sultanahmet’te!
Ýkindi ve akþamlar, Fatih’teydi elbette!
Yatsý, Eyüp Sultanla neþe-i muhabbette!
Mesrur olurdu her gün, susuz gönüllerimiz...
Ne kadar güzeldi o, yamaçlarýn, yanlarýn!
Cennet gibi olurdu, yemyeþil eyvanlarýn!
Açýp pespembe bakan, nefis erguvanlarýn!
Mis gibi kokardý ya, rengârenk güllerimiz…
Arada bir tepeden seyrederdik Boðazý…
Uykumuzu bölerdi, yoðurtçunun avazý!
O, baygýn, baygýn bakan, güzellerinin nazý!
Alýrdý canýmýzý, dayanmaz hâllerimiz...
Birkaç yýlda bir gelen, sopsoðuk kýþlarýnla!
Kar yaðýp buz tutan o dimdik yokuþlarýnla!
Pencere pervazýnda, titreyen kuþlarýnla!
Aþiyandan öterdi, Þeyda bülbüllerimiz...
Sirkeciden binerdik, Halkalý trenine…
Uðrardýk Ataköy’le, Florya peronuna!
Kumlarda boðuþurduk, hem kýran kýranýna!
Kulaç atmaktan yorgun düþerdi kollarýmýz…
Küçüksu’ya giderdik, âlemi ab etmeye!
Sandal sefalarýyla sinir stres atmaya...
Yemyeþil yamaçlarda, uzanarak yatmaya;
Akþam dönerken sanki dolardý pillerimiz…
Beyazýt ve Galata, karþýda Kýzkulesi;
Asýrlardýr mahfil ve mihraplarda lâlesi!
Gül sinende yatýyor, Osmanlý sülâlesi!
Andýkça ýslanýrdý, beyaz mendillerimiz…
Köprüde balýk ekmek, nasýl da severdik ya!
Emirgan’da bir sýcak, çay molasý derdik ya!
Sahillerde kol kola, hep gelir, giderdik ya!
Eserdi baþýmýzda, o, kavak yellerimiz...
Senin gibi güzeli, haydi gel, arada bul!
Her zaman gösterirdin, hem de hep hüsnü kabul!
Senle hasbýhâl ne hoþ, ey füsunkâr Ýstanbul;
Ayrý kalsak da inan, birdir gönüllerimiz...
Ýstanbul-2011/04
Halil Þakir Taþçýoðlu
ÜSTATLARDAN:
Geçme kýyýlarýndan, bir mendil sallamadan
Hasretime selam ver! Geçilmez yollamadan
Bende içtim gidemem; ah! Ýstanbul demeden
Günah geçiyor þimdi, akmaz sebillerimiz....................Yorgun Bakýþlar
Þimdi "yorgun bakýþlar", seninle benim gibi
Haliç boynunu büktü, görülmez balçýk dibi
Vuruldu yüreðinden, konuþamaz edibi
Ýstanbul çok yoruldu iþte bu hallerimiz..............................Ahmet KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.