Aðacý kökünden söken rüzgarýn öfkesi korkutmasýn seni kalbim Bekler bir yerde o, büyük patlamadan beridir Ne zaman kurak topraklarda bir ot büyüse Sindiði yerden gelir otlarý taþ yapmaya
Sessizliðim aðrýyor nicedir Bu ’söz’ desem, þifadýr sýzýlara Demiri yakanla aynýdýr o Ýçten içe, farkettirmeden çürüten Yanmaktan yanýlmaya doðru giden bir yol üzerindeyim þimdi O ilk ateþ deðdiðinde anlamýþtým Herkes cehennemiyle beraber yürüyor
Dýþarýda gece ve soðuk kolkola, birbirini ýsýtmakta Ýçim buz tutmuþ bir göl Üzerinde gezinen ayak sesleri ürkütmesin seni kalbim Bir yalan kadar çatýrdatmaz hiçbir þey Bir yalan hiçbir þey, inanmak kadar
Kaburgamdan yazýyorum bu þiiri hayata Üstüne sinen kir, her harfte birer birer sökülsün diye Birer, birer
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nigâr Baran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.