Ne komik ne acý hayatlarýmýz!.
T/uzaklardan ýslýk çalar kem gözlere düþer
Yalnýzlýðýmýz
’Ninni bebek,
Uyusun da büyüsün.....’
Kaybolan gençliðin ardýndan savrulan kahkahada gizlenir
Hayatýn acý gülümsemesi
Hayat mayhoþ bir elma tadýdýr, damaðýmýzdaki
Kekremsi kokular doldurur
Ýçimizdeki kýnýn hançerini
Doðurulmayý bekleyenler girer
Sýraya tek tek
Ruh kendini býrakýr boþluða
o mavi bahçelerin
Yalnýz,saf ,beyaz ýþýltýsýn/d/a
…
Karanlýk
esaretinden kurtulur
ahenk dize gelir, dilsizliðinin sofrasýnda
Renk verilecek ruhlarýn akýntýsýdýr sýzýsýdýr
iþgalci
yakamoz...
Akacak yýldýz..
Senindir
Ölüp, öpüp dirileceksindir sonrasýnda...
Her þair her þiir kendi adlarýný,adýný andýðýnda
Ýttirsen açýlacaktýr sanki o kapý
Beyaz, doðacaktýr boþluða
,
Toprakta yediveren güller,
Ve atlarýn yelelerinde yitirilen
O deli rüzgar esintisi, arka bahçedeki giz
Doðurulmayý bekleyen çocuk ve kýz
Hepsi aklýndadýr aslýnda...
Bekleyeceklerdir
Baþka mavilerde,baþkalarý.
Sayhasýz bitecek hayat, bekleyecektir, eninde, sonunda..
Yanlýþ zamanlarýn, yanlýþ saatlerde/n okunduðu bildik zamanlardan gelecektir tanrý
Yitirdiklerim,yitirdikleriniz ve yanaðýmdaki iz
hayatýn ninnisi dudaklarýmda
tufanda sýðýndýðýmýz devasa aðaç kovuðu
ninnisiz… dinecektir o yaðmurda
Hatýralar
Beyaz zambaklar
Yüzümüzde izi kalmýþ saðanaklar
Hepsi hepsi aklýmda,aklýnýzda…
geçmiþ saklanmak ister
Düþmek ister
Gözlerin boþluðuna...
Oysa gözlerin bazýsý yeþil
bazýsý mavi..
Kör olmuþtuk hani..
Hepsi sahici.
Kuþlar gibi
Gerçek yalanlar gibi…
Kuþlar durmadan ötüyorlar herkese, her þeye inat
Gülümseten esrik bir þarký fýsýldýyor kendini, gammazlýyor umudu kulaklarýma...
Kulaklarýmda bir eski zaman hikayesi
Taþ yollar
Bir baþýna söylenilen türküler
Bir korkuluk gibi martýlarý kovalayan
Þair.
Hepsi hepsi hatýrýmda,aklýmda…
Gölge yiterken öðle sýcaðýnda
Tabanca þakaðýnda
Tetikte! tetikte zaman
Suçlusun
Ardýna saklanacaðýn kendi gölgen bile yokken o beyaz soðukta
Ne gecenin karanlýðý bekler seni,
Ne de gündüzün can alýcý sýcak salýncaðý
Ne yanýlsama, ne bir yanký çýnarlarda
Gölgesi sessiz,
isimsiz, ýssýz çýðlýkta...
Ne aðýtlar yakýlýr, ne yas tutulur
Geride býraktýklarýn adýna…
Ne de çýnlar sesin hayatýn taþ basamaklarýnda...
Sadece üþürsün
Gölgene bile sarýlamadan yürürsün kuðulu parklarda.
Bir örtü olmalýydý
ama yoktu
Üþüyecekti hayat bile zamanýn kýyýsýnda
yalnýzlýk koyacaktým geçmiþin adýný
Keþke bir kadýn öperek uyandýrsaydý seni
Rüya/kabus sanýlan gerçekten kurtulup
Hayalini kurduðun çocuk bahçelerinin salýncaklarýnda sallansaydýk birlikte belki de ilk kez ya da yeniden...
Ama bu sefer yenilmeden
Sýrtýmýza dokunan çimenlerin dokunuþuyla kendimize gelseydik gebe,
Ölseydik ya da doðursaydýk kendimizi kendimizden...
Unutsaydýk...
Yeni doðmuþ gibi,
Kefeni yýrtmýþ gibi,
Aþký anlamýþ gibi
Kargalarla birlikte,
Gülseydik
Gülüverseydik keþke....
(Bu þiir benim için...Kendime..Ýlk armaðaným olsun...)
(28-5-2008--------5-01-2009)
.
Gülgün Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.