MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

hiç


Uzadýkça uzadý, uzun zaman oldu.
Uzun zaman da her neyse,
Zamanda yok oldu , olmadý …

“Uzadý, olmadý”

Umutsuz düþ sýlada en büyük gurbet
Yakýn ayrýlýkda büyüyor, yakan hasret
Biten aþkýn yerinde yeþeren nefret
Kinin kýlýcýný soktu hayata, ölüme sabret…

Uzadý ayrýlýk,
uzakaþtý kelebeðin kanatlarýnda
Hakkým olduðunu düþünsem,
Özleme dair çok þey yazacaðým,
Ancak hakkým olmayaný yazamýyorumki …

Birinci,
Ýkinci,
Üçüncü…
Derken, dört beþ ve çoðaldýkça ayrýlýða günler,
unutuyor gibiyim yüzünü.
Ama bu defa unuttuðum yüzünde
Diyemediðim hasretim büyüyor…

Ýlk günler zordu , çok zordu..
Duyduðum ses, baktýðým yüz hep sen oluyordun..
Oysa biliyorum asla sesin ve yüzün durmayacak karþýmda,
Ulaþmak ve tutmak için çok ama çok uzaklaþtýk…

Zeten bu yüzden yazacaðým son mektubu sana,
Uzaða en uzaða bir þiþe dibinde ya da bir güvercinin kanatlarýnda
Yorgun, yýlgýn ulaþýr bir gün
Kim bilir……

Hani vazgeçemediðimiz alýþkanlýklarýmýzla yaþarýz ya,
Nasýl gidiyor alýþkanlýklarýn döngüsü,
Ayný yolu yürüyüp ayný yerlere gidiyorsun herhelde…
Gün boyunca bakýðýn ayný yüzlerde
yine ayný zamanlý- zamansýz muhabetler..

Ben mi?
Hýzlý koþtum, dere tepe,
Çok yol aldým diyordum,
Öyle zannediyordum,
Sonra baktým tek baþýma kalmýþým….
Durdum;
Gittiðim yolda baþladýðým yerdeyim..
Þaþtým kaldým, artýk konuþmuyorum…

Bu aralar her kafadan çok ses çýkýyor.
Herkes ne kadar da çok biliyor, ne çok konuþuyor;
Bende biliyordum zaten, ama bir kez daha gördümki ;
Ne kadar gürütülüymüþ sessizliðe susuþ.
Yoruldum…

Herkes kendisi sanýyor,
olayýn kahramaný,
günün kahramaný
düþün kahramaný..
Baþkasý eksik, yalýn ve yalan…
Bilmez görmez anlamaz…

Süren hayatlar izliyorum günün ilk saatlerinde
Koþuyor insanlar telaþlý,
Yetiþme derdinde birine, bir yere …
Pazarlar kuruluyor her zamanki gibi,
Okula gidiyor çocuk, araba sürüyor adam,
Simit satýyor simitçi, simit yiyor bir iþçi.

Kol kola iki sevda yürüyor,
Bir bebek doðuyor dünyaya, umut..
Bir bütünde sýrt sýrta duruyor iyi ve kötü
Ölüyor biri ayrýlýyor, yaþýyor biri kalýyor…
Ve gün külleniyor günbatýmýnda…

Batýnca gün, geceye yanýyor ýþýklar
Karanlýða, koyu bir karanlýða yol açýyor..

Sarhoþ nameler yankýlanýyor kucaktan kucaða
“þen ol, þen ol”
Sarhoþ kafalar dolaþýyor ayýk gönüllerde
Dil susuyor, göz aðlýyor..
Teselli sözde mermi, vuruyor düþ’ü
Aldýrma “boþ ver”, býrak öylece kalsýn…
Zaten zaman her þeyin ustasý deðilmi…
Bilmediðimizden deðil elbette de, döngü böyle..

Aklýma düþtü yine, yazayým dedim geçenleri
Son günlerde nasýlda üst üste geliyor her þey
Düþündürüyor, düþünüyorum olup bitenleri,
Bir ömür geriye gidiyorum dedem oluyorum….
,,,,,,
Aðladým;
Aðladýðým çaresizlikti,
Çaresizliði zorunlu kabulleniþti.
Elden bir þeyin gelmemesiydi,
Zavalýlýktý.
Gördüðüme elimin deðmemesi,
Duyduðuma sesimin yetmemesiydi.
Aðladýðým; küskün bir susuþun,
Boynu bükük bir yüzdeki kanlý gözden bakan,
Korkak ve sessiz isyanýydý….

…öye sandým yine aðladým…
Aðladýðým kendi halimmiþ bunu en son anladým…

Boðuþup duruyorum düþüncelerimde
Boðulup boðulup ölemiyorum düþlerimde..
Acý çektiðini sandýklarým üzülüp aðladýklarým;
Üzülün bana aðlayýn bana
Ne kadar zavallýyým
Yitip gitmek istiyorum…

Özledim seni hiç,
Ýçi boþ bir çerçevenin boþluðunda duran sen,
Göstermiyorsun cemalini,
Tüm renkler, þekiller, görüntüler
soyut bir saydamlýkta ruhumda bir hicran oluyor.
Kalbime batýyor anýlarýn dikeni
bir damla kan damlýyor hatýrana..

Sana, sona yazýlan bir mektubu unutmuþum,
Baðlýyorum ak güvercinin kanatlarýna…..

Arkadaþlar dostlar edindik, insanlar gördük, hayatlar izledik…
Bir hayat yaþadýk bizi buraya kadar getiren.
Düþmanlýðý da öðrendik ve kullandýk ilk öfkemizde.
Öfkemle vurdum aþký, can çekiþirken;
Býraktým zamana….

Tanýmlar bulduk týrnak arasýnda
“… herkes için hayatýn merkezi kendisi ve ruh eþi”
Görmez baþka acýlarý, görmez baþka en beterleri,
Acýnýn en büyüðü kendisindedir,
En büyük sevgi yine kendisine…
Yoktur ondan baþka en’i

Baþlar zamana düþmüþ tüm insanlýðýn hikayesi,
Bulduklarý kaybetikleri, aldýklarý-verdikleri,
Sevinçleri kederleri, hülasa biriktirdikleri..
Hatýrlayýp unuttuklarý ve hiçbir zaman unutmadýklarý,
Unutamadýklarý……

Yaþanmýþ;
unuttukmu bir þeyleri bir yerlerde,
Aklýmýza geldiðinde içimizde olan biten neki.
Yokken “hiç” sanki dediðimiz :
olacak, gelecek, bitecek dediðimiz niyeki..
Ýçimizde mi her þeyden daha cesur düþlerimiz….

Bu çoðuncu mektubum,
Cevabýný ya suya yazýyorsun ya da bulutlara..
Bu ara buralar çok nemli sürekli yaðmur yaðýyor..

Yaþamak iþte sürekli bir savaþ hali;
önca galip, sonra maðlup.
Olmayaydýn bahtýmda hüzünlü bir gül..
Tüm savaþlarým barýþla biterdi..

Kalabalýðýn içindeyim göz gözeyim yaþamla..
Seçmedim seçilmedim “cami avlusundan da gelmedim”
Yeni bir güne uyandý ömrüm
,
Geçmiþin en bencil duygularý esir almýþtýr seni
Ve sen koþarak gitmiþsindir bu tutsaklýða
Yeni bir günde yaþamaya baþlarsýn tüm canlýlýðýnla !

Yollara düþersin “uzun ince bir yol”
Duvar dibinde durursun kuzey yýldýzýna karþý
Nem ve yosun karýþýr hatýrana
Bir pencere belirir kafes içinde
Yumarsýn gözlerini bülbül aðlar
Yürürsün, hýzlanýrsýn;
Hýzlandýkça adýmlarýn kýsýr döngüde;
Hýrslanýrsýn.
Hýrslandýkça hýzlanýr uçuyorum sanýrsýn…
Sonra,
Yýkýlýr kafes, kurur yosun ;¸kalýverirsin ortalýkta…
Bakýþlarýn asýlý kalýr hiçlikte bir boþluða,
Aldanýþlarýn gelir aklýna; nefes, nefs ve toprak…

Adýna en, ön, son “ek” koymamalýyým;

Ýnci tanesi desem usulden, tüm mücehverler söner..
Gül desem karanfil, papatya desem lale boyun büker.
Siyah desem beyaz, sarý desem kýrmýzý; küser
Güneþ býrakmaz yaðmuru, gökkuþaðý seni gözler..
Yaðmur, tufan, afet, deprem az az senden,
Geceye doðan ay, gündüze ulaþan gün yine sen,
demedim….

Ezelden gelirken dünyaya ölen, geçip giderken ebede doðan,
Ölü bir hülyanýn diri bir hayalini kuran sen…
Sen; her þeyin içinde olan, her þeyden uzak duran..
Sen yakýþtýr o “lirik yüzüne” sýfatlarý
Yalnýzca “ey” bana kalsýn……

Ey…
Sildin ya olan biten her þeyi, iþte þimdi sensin.

Ey,
Olmadýðým yerde arandýðýma sen aldýrýþ etme,
Aldýrýþsýzlýðýn soðuk yüzüne bakýlyorum ben.
Zamana , hayata soracaklarým var senden azade, benden ziyade…

Ey,
Kaf daðýnýn ardýndaki siyahýn prensesi,
Bir masalsa hayat, iþte siyah köþkün içinden sana bir masal.
Uydurulmuþ hikayeye sen ol kahraman ve adýn olsun “HÝÇ”
Kimseye deðil hiç’liðe ait olsun tüm kaðýt, kalem, yazýlanlar…

Kapan ve kapat tüm kapýlarý ýþýk sýzmasýn,
Karanlýk bozulmasýn, tanýyorum ben siyahý ve karanlýðý..
Karanlýðýnda kaybolduðumdan.
Ey,
Hiç niyetim yokken asabý bozuk konuþmaya,
Bir karþý duruþun sorusundan çýktým anlamsýz karanlýða.
Oysa her þey baþkaydý;
Anlatan baþka, dinleyen baþka, anlayan baþka,
Demiþtim ya ‘herkas kendi sanýyor’ en, en iþte her þeyin en’i
Ona da olsun dedim zaten umurumda da deðil
umurum bu kadar zormuydu anlatmak, anlaþýlmak…
duydum; biliyorum, yine duyar gibiyim
umursamazlýðýn aþaðýlayan küfürbaz sözlerini…

Ýnanma ve sevme ihtiyacýma tökezlemiþti bir düþ,
Ben zaten kör ve saðýrdým,
Bir eli tutmaya çalýþtým ancak; takýldým kaldým..

Çok þey demiþlerdi bu hususta hatýrlýyorum
Þimdi ise anlýyorum “ýsmarlanýnca nar gelmiyor”
Bir bedeli var elbet, kalbe tutunan ýstýrabýn

Emanet duruyor duygular,
Yaðmur karanlýk ve siyah bir buluttan yaðýyor,
Sevgiyi zemheri bir soðuk kesiyor,
Soðuk esiyor rüzgarlar
Bu yüzden “ikinci bahar” gelmiyor;
Güneþ doðmuyor, yýldýz parlamýyor,
Çiçekler de açmýyor yeniden..

Þimdi sona en sona, sona bakmak
Yani geçmek hayattan ve ölümü düþünmek bir ömürde:
Hayattan uzak kalýp ölümü düþününce ölüyormu insan
Sormuþtum yine “bir ömrün boyu nekadar ederki”
Bir kaplunbaðanýn aðýr adýmlarýnda yüz yýl,
Yoksa bir kelebeðin kanatlarýnda uçan birkaç gün..

Hayat iþte, hayatlar
Umut, erinç, sevinç.
Öfke, nefret ,kin..

Nerede ve nasýl olursa olsun
Yaþanmýþ ve yaþanacak olan hayatlar
Belki aðýr aksak uzunca ,
Belki uçan kaçan birkaç gün.
Kaybedilmiþ bir savaþda
Esir diþmüþ tüm umutlarla
Ölümü düþünmek
Kurtulmayý istemek
Anýn kasvetinden kederinden…
Yitmek ve gitmek bir hiç’liðe…

Takýlýp kalmasaydým anlamsýz tekrarlarda
Kaybolmayan bir ben kalabilirdi hayatta

Tütüyor dumaným
Bu son rüzgar en sertiydi
Hýzla yandým, daðýldý küllerim..
Duruyor aklýmda bir duruþ, bir mektup, son þiir
Bitmeyen satýrlar ne bir þiþede deryaya,
Ne de güvercin kanadýnda semaya.
Alevsiz yangýnýn dumansýz tütüþüdür bu bitmeyen;
Son söz, son mektup, son þiir….
Bitmez derken bitti her þey
Hayatýmýn karanlýk ve ulaþýlamayan en derin yerinde

Ey sessizce kendime serzeniþim,
Usul susuþum,
Küskün bakýþým.
Boþluða asýlmýþ bir hayat
Tutunmaya çalýþýyorken ömrüne,
Anlamaktan geçiyorum.
Tekrarlanan hatýralarda:
Keþmekeþ bir hayatýn karmaþasýyla
Yok olup giden devrile devrile
Devrimlerden geçen,
Cümlelerime saplanýp,
Acýya acý katan, kanatan kelimelerim:
Biliyorum.

hiç,
Katilinim; dönüp dolaþýp geliyorum suç mahalline
Karanlýða parlayan gözlerindeki soðuk aydýnlýktan
Bakarken o boþluða,
Kan damlýyor yaralarýndan hayatýn beyaz aklýðýna…
Bir kapýnýn eþiðindeyim,
Sað avucum semada, sol avucum toprakta
Teslimim büktüm boynumu dönüyorum…
Ayrýlýða düþmek için kaç birliktelik toplamak gerek ey,
Kaçýncýydý gözlerime bakýþýn
Hangi cümleydi sonuna “im” ekleyiþim
Kaçýncýydý sevda, kaçýncýydý kavga.
Niyeydi, nereyeydi kaçýþ
Yerindemiydi terkediþin vesilesi
Hayat filimmiydi, sen yolmuydun, yolda son mola..
Deðenmiydi, deðermiydi, deðdimi bu son
Ayrýlýk oyunbozan küsüþlerinin acýtan hançerimiydi,
Soktun umarsýzca hayalime….

Gelmeden gittin, gölgendi sen sandýðým.
Sanýnca çýldýrýdý sevinçlerim, saçmaydým bu yüzden..
Zamanýn artçý çöküþünden geçiyorum
Gördüðüm kadar yakýn, tutamadýðým kadar uzak
Bu yüzden yanýyor gözlerimde düþlerim
Bir damla göz yaþýnda boðuluyor umutlarým
Çaresiz bir tükeniþteyim damla damla..

Ýndim çocukluðuma, baktým hayatýma,
Ne güzeldi;
Oyundu yaþam; büyümek ve adam olmaktý rol
Küçük hayallere büyük dünyalarý sýðdýrmaya çalýþmaktý
Aðlamak, koþarken düþmekti,
Üzülmek alýnmayan bir akide þekeri.
Güzeldi çok güzeldi….

Zaman:
Kaçýncý kez dokundun akrebin göðsüne, saat kaç:
Geçtin büyüttün, büyülendik, büyüklendik..
Örf adet ve geleneklerden geçtik, mayalandýk
Mutlak olanýn kuralýnda ilke edindik
Geçe geçe geldik
Geçtik sende kendimizden
Zaman.

Ey hiç,
Bana býraktýn beni
Bilki þimdi ben kendimdeyim !

An’kara, Ara’lýk 2019
Son özetim.
B.Subaþý


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.