Yaşama’saydıklarım

Alemdeydim, el alemdim.

Ruhlar alemindeydim bir “söz” verdim
Ödünç bir hayat aldým, düþtüm zamana
Aðladým, büyüdüm, yürüdüm..
Dokundu bir arzu, uykuya daldým;
Aklým donuk, gözüm kapalý, dilim lal oldu

Sisliydi gökyüzü pusluydu gözlerim
Sonra melek geldi uyandým;

Hicran mevsimiydi, yaralýydým
Acýlarým hayatýmýn kara delikleriydi
Hangisine düþsem kayboluyordum
Tekrara düþüp, defalarca acýyordum..

Geldin; yama sandým acýlarýma sardým
Acý/yanlarýn daha çoktu, daha çok yandým..

Sen duman ben külken dokundu nuh’un tufaný
Gökyüzünde sen, toprakta ben; kaybolduk..

Umdum bekledim, fazlalýklarýmdý verdiklerim
Beklerken yaðmur yaðdý, kül rengiydi damla
Islandým; filizlendi baþka hayat “dikenli bir gül” aldým;
Güldüm; bir elin soðukluðunda solmayý bekledim.

//Yüreðimin orta yerini niþan almýþ,
Gökyüzüne sürülmüþ bed/dualar.
Siper olmuþ anamdan aldýðým dua,
Düþünce yere, yerde kalmaz bu ah; bed/dualar//

Her neyse; yaþamadan bilinebilir mi…

Yürümeden nasýl gidilir hayatýn sonuna
Tutmadan kalýrmý elde, artakalan mazi…
Bakmadan görebilir mi göz, parlayan hayatý
Duymadan kim anlayabilir bir yüreðin sesini

Anamdýr hep aðlayan/geri kalan hep yalan..

aklýn uçtuðu yerde kadir olan,
kor bir alev yandýkça dibe çöken
elden ele, gözden yere, yerden yola düþen
dün, bugün ve yarýn deðimli !

sonraya daha sonraya býrakýlmýþ yorgun umutlar
yokluðun karanlýðýnda kaybolurken ruh
acýnýn tortusu kalýr an’a ;acýrsýn..
perde perde iner; hüsran,
hicran
ve düþ.
Kanar can çekiþirsin.

Þimdi ölürsem;… þimdi ölürsem eðer……

Bir panik baþladý, nasýl hýzlandý birden zaman
Adem geçti biraz önce buradan, elma vardý elinde..
bir zamanlar çocukmuþum, kavak yelleri esermiþ..
bitmez dediðim zamanlarda yer içer gezermiþim..

ne çok yarým kalmýþ ve ne çokmuþ eksik olan
þimdi; þimdi ölürsem eðer……

‎… ve birden bire hüzün asýlýr yüzüne.
Hiç deðiþmeyecek sanýlan deðiþir, biter, gider...
Hayat kalýr ortada, bitmeden yitmeden giden...

Ýki damla gözyaþý býraktým rüzgara,
düþmeden topraða bulut oldu umutlar,
deli bir rüzgardý esen, o esti ben üþüdüm....
yaðmur yaðdý….

‘zor olan ölmek deðil sevmekmiþ,
her þey için zaman "an" kadar az
ve sonrasý gözyaþý kadar çokmuþ’

Ne kadar güçlüyse öfkem
o kadar çok uzaklaþýyor öteki
ve büyütüyor saklandýðý yerde kimliksiz gölgeyi...

Dünki umudun bugünki piþmanlýðýnda
ana musallat olmuþ nefsin yarýna gidiþi;
ömrümüzde birikmiþ böylece keþke ve iyiki...
Eðer þimdi olsaydý o an: piþmanlýk; …
þimdi kurtuluþmu yarýna aklýmýn estiði !

yabancýlaþmýþ gözlerimiz, ruhumuzun sýcaklýðýna dalýverir
ve sus gelir öylece kalýrýz
kimbilir ‘umut’ iþte belki vuslat bizim olur..
kim bilir,bilinmez elbet…


ayrý yollarda yürümüþüz..
ayrý yerlerde büyümüþüz
farklý rüzgarlar taramýþ saçlarýmýzý
kolay kazanýp, zor yaþamýþýz
kolay yaþayýp hiç kazanamamýþýz
uzak kalýp yakýn hissetmiþiz
yinede ayný güneþ doðmuþ üstümüze
ayný gün batýmýnda kýrmýzý gözümüzde yanmýþ
gözlerimizde kalmýþ tanýdýk bir kýzýl,
bir çiçek yangýný, kelebek salgýný..
bir orman uðultusu;
koyu yeþilde koþan bir kaplumbaða !
rüzgarý okþayan kelebeðin kanatlarý..
bakýnca tanýmýþýz "tanýþmýþýz"
bir "es" girmiþ araya;
özne için bir yüklem yüreðimin sesi.
zaman aralýðýnda esneyen fiil
susmuþ hicranýn cümlesinde

gözlerimizde tüm ihanetleri aklamýþýz; aðlamýþýz..
yalnýz kaldýðýmýz karanlýk yolculuklarda
korku iz býrakmýþ kalbimize "güvensizleþmiþiz"
silmiþiz hatýrayý, gömmüþüz en sevdiðimizi topraða.

Ýki vaktin arasýndaydý, her þey
Har þey, hayatýn tamamýydý;

Doðumla ölüm arasýydý hayat
Dünle bugün arasýydý hatýra
Þimdiyle yarýn arasýnda umut
Ve bir nefes aralýðýndaydý son…

ve sen ya da ben, biz hepimiz
sýðýnmýþken tüm kaoslardan varoluþunun gayesine,
yine bir dal; daldan bir elma uzanýr.
Almasan aklýn kalýr, alsan için yanar..

ve sen ya da ben, biz hepimiz ,
yalnýzlýða asil kýlýflar geçirip,
için için tükeniþin kucaðýnda serzeniþe düþerken
iyimiyiz …

B.SUBAÞI Eylül 2013 ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: