DURGUN KOYLARINDA

soluyorum tüm þehirlerimi
gömülürken en dibine
kesiliyor nefesim
en dar günümde
vazgeçmeden tutunmak
þu menfez uçlarýna..

akýyor bileðimden ýlýk ýlýk
hissiz kalmak için girdabý
tutamýyorum ki yaþasýn
her sorgusu geçmiþimin
buz gibi soðuk heves
týkanýr boðazýmda düðüm
kendimi kandýramýyorum

olsun diyorum sonra
muhakkak gelir zamaný
açýlýr göðsümüz sabaha
bembeyaz tek tip libasýmýzla
yürürüz kararlý adýmlarla
ne yazýk bu beden benim
ellere veremiyorum
terk etmeyi hayatlarý
direnemiyorum

sýkýþtý gökler üstüme
çaresiz kýpýrdayamýyorum
belki bir sahil havasý dolsa içime
kandýrýr inceden hevesimizi
ya da karþý kýyýlarda
belli belirsiz sevgi izi
kaçalým buralardan
kimseler bulmasýn bizi

ateþler yakalým o kuytuda
yakalým gariban halimizi
meþkimize gem vursun öyle
daðýlsýn delice efkar ufkumuzda
bir davet bakýþlarýnda
dokunsam toparlayamam inan
tükeniyorum karanlýk filminde
nefesin gelmiyor derman

kucaklar ümidimizi rengârenk
kaçýþan ýþýklarýnda tutarsýz
yansýmalarýnda bir deniz feneri
kýpraþýr gönül gözümüz
bir damla daha akarken sonsuza
asayiþ bulmasýn tek hamlemizi

kurtulmak çaresi var mý bilmiyorum
dolu dolu yaþayarak sevdalarla
bu benimdir diyerek tanýmak hayatý
benimsemek tutkularýmýzla
düþtüðüm en büyük uçurum
o sade durgun koylarýnda..


Sosyal Medyada Paylaşın: