BİZDE İNSANDIK

Hayata küserek yalnýz kalarak yaþar mý insan?
Aðla her gece için içini yesin, eri günden güne.
Bir þey düzelecek mi? Ölsen kendini paçalasan?
Ne fark edecek bir düþün? Kalacaksýn üzüldüðünle?

Bir taraf ne kadar felaket, ne kadar cehennemse,
Öbür taraf o kadar günlük güneþlik, o kadar cennet.
Bu benim baþýma neden geldi diye düþünmektense,
Verenin bir bildiði vardýr, isyan etme sadece sabret.

Bak ben her þeyimi kaybettim, yine de vazgeçmedim.
Kaybettiðin zaman deðil, vazgeçince bitiyor her þey.
Yaktýlar, yýktýlar, onlarca kez devirdiler, pes etmedim.
Acýlarým çok olsada mutlu olmuþluðum da vardýr peyderpey.

Bende bir insan evladýyým bende beþerim, þaþarým,
Önüme ne kadar zorluk çýkarsa çýksýn, tek tek aþarým.
Gidin ne zaman devrileceðimi merak edenlere söyleyin.
Hayat anamý aðlatsa bile, bende o hayatý çatýr çatýr yaþarým.

Sýrf birileri mutlu olsunlar diye yaralandýk, karalandýk.
Peki onlar mutlu olurlarken kendimiz ne kazandýk?
Kimi zaman dövdüler, sövdüler her zaman azarlandýk
Bizimde duygularýmýz vardý deðil mi? Bizde insandýk.

Sosyal Medyada Paylaşın: