Kollarým yetse, sarýlýrdým dünyaya. Öyle sýcak, usulca, sýký sýký.
Büyürken kollarýmý kestiler. Soðudu içim, Kendimi ýsýtamaz oldu içimdeki güneþim. Bir kere ölsem, Çok deðil, bir kere. Ölülerin gözleriyle görsem dünyayý. Doyar mý karným? Doyar mý bu sahip olma isteðim? Bu içimdeki hýrs? Maddiyata düþkün bütün zevklerim?
Beni yanlýþ zamana yazdýlar. Çok geç geldim dünyaya. Ya da kim bilir, çok erken. Belki de beni yanlýþ yazdýlar. Bu kader denilen cilveli kutu. Köþelerin çok keskin, canýmý yakýyor. Baþkalarýna yüklemem gerek bunlarý. Ben yapmýþ olamam. Ýsteyerek yapmýþ olamam. Mecbur kalmýþ olmalýyým mesela. Yada, yada ne bileyim; Kaderim böyle yazýlmýþ demeliyim. Bunlarý ben yapmýþ olamam. Sen yada diðerleri. Kötü insanlar bizim gibiler deðil. Onlar nerdeler? Kötü insanlar bu dünyadan deðil. Rüyalarýmýzda var onlardan, Filmlerde, gazetelerde ve haberlerde. Bu dünyada deðil.
Kýyaslamalýyým kendimi. Onlarýn yaptýklarýnýn yanýnda; Ben, masum bir meleðim. Ýnsanlar birbirlerine neler yapýyor. Benim yaptýklarým hiç bir þey deðil. Ben, iyi biriyim. Ýkna ettim kendimi. Peki ya sen? Ýyi misin? Benim gibi, Ýyi biri misin?
Burhan Karaca 29.11.2019 09.51
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.