annemin simsiyah saçlarýna sarýn
göðümün kelebeklerini
kokusuna kefenleyin kaderimi
beni doðurduðuna yemin etsin o kara yaðýz gece
hep bir avazdan adýmý söylesin melekler
anne neredesin…
ondokuz kere açýyorum gözlerimi
kirpiklerime batan güneþin ýþýðý
odamý bölen ikiye
hastane koridorlarýný inleten sesimi kesiyor tanrý
ah tanrým
ve
yabancýlar korosu
dokunuyor ruhuma
çatlak sesler senfonisinde
fýsýltýlar yürüyor kalbimin kör kuyularýna
parmak uçlarýnda
annen…?
var diyemiyorum
yok hiç…
cenneti býrakýyorlar sol göðsümün üzerine
nehirler geçiyor içimden
meriç ve dicle el ele
buluþuyorlar kuytu bir köþede
bir yaným çiçekte
bir yaným kurtta kuþta böcekte
ayný ses mesken tutmuþ içimin kuyularýný
kýrk yerinden kýrýlýrken göðsümden akan sütün rengi
babasý…?
yok diyemiyorum
var hiç…
aklým mezopotamyaya uçuyor
kalbim bir zarfýn içinde
görüldü mührü ile aydýnlanýyor gece
yýldýzlar hep ayný yerinde
bilmem
parmaklarýn hangi þehrin küllerini eþeliyor
hangi denizin tuzlarýný döküyor yüzüme
temmuzun güzünde
ah eski yar
bir oðul düþü konuyor pencereme
MÜJDE...
tebessüm aðacý dikmiþ babam
dudaklarýmýn sýnýrlarýna
bir savaþýn gölgesinde kalmýþ ruhum
kýskývrak
aðlasam çok kýzacaklar
gülsem çok konuþacaklar
gitsem
mezarým açýkmýþ
annem tam bir deli
lohusa þerbeti ile yýkýyor bedenimi
velhasýl
ne giden var ne gelen…
ah
çýkýlmazdý bu havada
papatya kokulu tarlalara
geçilmezdi hanýmeli sokaðýndan
içilmezdi mazinin suyundan da
kalbim geçti az önce elime
hala bir zarfýn içinde
var diyemiyorum
yok hiç…