su kokardý toprak kokardý…iðde kokulu saçlarýna musallat sis salýverilmiþ bir esir gibi özgürlüðe sarýlýrdý oysa özgür deðildi tutunduðu düþünceler…demir parmaklýklarda hapis
kuþ dahi konmazdý dallarýna gölgesine baðýrýrdý yokluk…çokluðun yanaklarýna bakýp bakýp katmadýlar hiç oyuna denize attýlar alýn terini…bir topak tuz sanýp
bir fili bir uçan karýncanýn bedenine sýðdýrmak için…ezim ezim ezdiler yanýk kokulu bir temmuzda…gölgelerine basan herkesi infaz mangasýna kova kova mermi taþýttýrýp…tek tek kurþuna dizdiler
/biçilmiþ ekinler gibi yere serildikçe dolu vurmuþ gelincikler gibi büküldükçe…boyunlar rahvan atlar misali baðrýný dövdü yüreði ellerinde kimi analar…görünce sevdiklerini kimi de zulmün þahdamarýna kan gitmesin diye kýnalý parmaklarýyla týkadý kurþun deliklerini
//…deðiþmez yazgý deðildir denizde tuz olup erimek daraðacýndan korkmayacak yürek ister insan sevmek…// 1994 tahsin özmen,bez bebekler de üþür,çatým ajans&baský yay,ank,2006 Sosyal Medyada Paylaşın:
tahsinözmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.