Elbet harman yerinin, denesi eksik olmaz…
Çölde kum yok deseler, söyleyin kim inanýr?
Güz gelmeden gül/zarýn, gülleri asla solmaz;
Yaratanýn emriyle, kul yoklukla sýnanýr…
Etmedikçe þükrünü, Hak’kýn nimetlerine;
Yaratanýn testinden, geçmeyen fertlerine!
Elbet Hak fýrsat vermez, yurdun namertler/ine!
Sýnavlardan kalanýn, günahlarý onanýr…
Hakký hak bilip Hakk’a, ellerini açanlar!
Batýlý batýl bilip günahlardan kaçanlar!
Vade dolup tertemiz, Hak þerbetin içenler;
Hiç kuþkusuz cennette, nimetlerle donanýr…
Kendi varken Halýk’ýn, mahlukuna tapanlar!
Kör þeytaný kendine, kör tapýnak yapanlar!
Öksüz, yetim hakkýný, bulduðunda kapanlar!
Ahirete varmadan, hayattayken kýnanýr…
Tüm semavi dinlerde, büyük günahken yalan!
Demiyor ki yaradan; “çal da çalýyý dolan…”
Kul hakký yiyenlerde, var mý hiç mutlu olan?
Bazý kullar vardýr ki, dünyadayken denenir…
Antalya-2019/11
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.