MAVİ BONCUKLU

sardý ciðerimi öksüzlüðüm
sayýklarken adýný
sade yalnýz karanfildi
burnumda kokusu...
yýllar geçmiþ ardýndan
ayný haz ayný türkü..

ayýr beni anne
saçýnýn aklarýndan
ya da karlar gibi
düþeyim gözlerinden
ürkek bir çocuk, bakýþý ardýnda
tomurcuklar yeþertir sevdalara..

üzme kalbini annem
aðlatma gözlerini
bir dîvane esirken pusuda
sakalýnda yaslar tutar evladýn
o gönül kimler uðruna periþan
özlerken yanýbaþýnda ruhunu..!

dinmesin ümidin evim benim
karartma enseni bitmez gecelere
bu kýþlar elbet biter
baharlara açýlýr kapýlarýmýz..
bu keþmakeþ söner göklerde
o aydýnlýk sabaha uzanýrýz

ne diyeyim þu onlarca yýllýk çile
ne konuþsa anlatamaz dilim
damarýnýn kabaran yeriyim
güç tutmuyor bu yüreðim!

isterim bir gün o mutlu yolda
eþlik ederek kolunda
Rabbimin huzurunda
Kabe’yi seyredelim!
isterim þehadet o nurlu toprakta
Cennet mekan olsun yerin..

oysa bir damla âb-ý hayatýnýn
ölsem ödeyemem hakkýný
gediklerinde örülü bir yelek
tüyleri bitmemiþ o masum yavrunun
zayýf bedeninde ve mavi boncuklu..!
Sosyal Medyada Paylaşın: