Vakit Mi Geldi?
Ölümün kokusunu mu? alýyorum,
Yoksa, burnuma gelen, bu güzel koku...
Yaðmurla, topraðýn yanyana geliþlerinde mi?
Yoksa, vakit geldi de, ben mi? farkýnda deðilim.
Halbuki, daha epey yapacaðým þeyler vardý.
Misal, denizin kayalýklarýna yanaþýp,
Ordan gün batýmý izlemek gibi,
Ya da ne bileyim,
Belki uçan balon ile göklere uzanmak gibi,
Yerdekilere bakýp, selam vermek gibi,
Dahasý bunlarý, eli elime deðen kiþi ile
Yaþamak vardý...
Erken geldi, vakitsiz geldi.
Daha ona söyleyemediklerim, o kadar var ki!
Tonlarca, milyonlarca, milyarlarca...
En kötüsü de,
Onun, gözlerinin taa içine bakýp,
"Seni seviyorum" diyemeyiþlerime, kahroluyorum.
Zamansýz geldin, yaðmur!
Vakit deðildi ki, ve toprak!
Hele sen, hiç olmadýn ölüm!.
Daha sevdiðim ile bir olacaktýk.
Günler, haftalar, yýllar sürecekti...
Bu ebediyet sevgisi.
Ama vakitsiz geldin,
Gelmeseydin olmaz mýydý sanki.?.
#Peryasýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Ali DEMİR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.