Beni býrakýp gittiðin yollar küle dönüþtü. Ýzini bulmak zor. Bir volkan gibi patlayýp giderken gönlümden. Her yaným enkaz, alev almýþ duygularým. Üflüyorum, þiddetleniyor yangýným. Caným gitgide daha fazla yanýyor. Sen yoksun ama volkan patlamaya devam ediyor. Ne zaman diner bu yangýn, depremler. Bedenimde sürekli bir artçý sarsýntý. Aðlama kýrizleri, titremeler. Uykusuzluk nöbetleri. Sahi, sana bahar geldi mi? Günlük güneþlik oldu mu hava? Zaman bir kaç yüz yýl geçti mi? Ýzleri silindi mi geçmiþin? Bu felaketin? Yalnýzca maðdur olan ben miyim? Sana haksýzlýk etmek istemem. Buralarý bir görsen; Gökyüzü duman, kül ve þimþeklerden ibaret. Ne bir aðaç, ne bir dal, nede çimenler yerli yerinde.
Burhan Karaca 25.10.2019 13:04
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.