Lüzum Kalmadı

Duymazsýn dilimden, bir tek kelime,
Yorgun düþtüm bitap, sözüm kalmadý.
Gerek yok kaðýda, artýk kaleme,
Sana ithaf kitap, yazým kalmadý.

Kaybettim kendimi, bulamaz oldum,
Turnalarla haber, salamaz oldum,
Neþat’tan türküler, çalamaz oldum;
Efkârý dindiren, sazým kalmadý.

Yitirdim neþemi, tadým da yoktur,
Vuslat defterinde, adým da yoktur,
Unutuldum eyvah, yadým da yoktur!
Silindim kalbinden, izim kalmadý.

Senin olsun köþkler, sýrça saraylar,
Sana cicim aþklar, bana zor aylar,
Sanma kendin gibi, beni kör eyler?
Dünya varlýðýnda, gözüm kalmadý.

Senden evvel, ölü deðil, sað idim,
Sevda kandilinde, tüten yað idim.
Yýkýlmaz denilen, koca dað idim,
Ýçten içe yandým, közüm kalmadý.

Kemiðe iþledi, sýzý hissetmem,
Þikayet eylemem, gamdan bahsetmem,
Gül benzim sarardý, soldu ses etmem;
Aynaya bakacak, yüzüm kalmadý.

Gözden ýrak olan, gönülden ýrak,
Arama hiç, sorma, halime býrak,
Atan olur elbet, bir avuç toprak;
Mezarýma gelme, lüzum kalmadý!

19.10.2019
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın: