Yetmiþ yýllýk ömrümde ne çok hâneler gördüm, Kâh irem baðlarýnda boþ virâneler gördüm. Haneye onur veren,içindeki gönüldür, Kâh, çöplükler içine hoþ kâþaneler gördüm.
Sevdâ, gönülde yaþar, ne nazda, ne kibirde... Nice destan yazýlmýþ sevgiye her devirde. ’Gönül ferman dinlemez’...Bunu herkes bilir de, ’Sözüm, fermandýr’ diyen ne divâneler gördüm.
Karasevdâlarýný gizleyerek baðrýnda, Cânana, sevgisinden bir gül sunmak uðrunda Bir mum alevi gibi, sevgilinin nûrunda Yanmak için çýrpýnan çok pervâneler gördüm.
Kendini olmuþ sanýp, ömrünün ilk yazýnda Notalara bakmadan mýzrabýnda sazýnda Güzelliði derleyip cilvesinde, nazýnda Sevgiliye hor bakan saf bîgâneler gördüm.
Aþkýn tüm lezzetine, tadýna kanmak için, Bir günah ateþiyle kavrulmak, yanmak için, Ýçeni sarhoþ eden bûseler sunmak için Uzanmýþ dudaklarda kor peymaneler gördüm.
Þu ihtiyar tarlama ne ektim, neler biçtim, Kâh gülistan içinden, kâh çorak yoldan geçtim, Lâl olmuþ dudaklardan her türlü bâde içtim; Cânanlar sâki olmuþ, ne meyhâneler gördüm...
Ünal Beþkese (2008)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.