ben.. öylesine yorgun ve öylesine yýlgýným ki, Ýnanýn.. çok istesemde, kalemim her seferinde, düþüyor ellerimden... tuþlara dokunmak bile, ne yazýkki gelmiyor içimden.. . ömrümün þu son çeyreðinde zaman... öyle hoyrat öyle zalimki elinde kýrbacý bir bilseniz nasýl da çýrpýndýkça, doðduðuna piþman ediyor adamý..! . ah.... o zaman ahhh.. . . üstüne üstlük, durmayan o vahþet, akan onca kan..! ve sadece, çaresizce.. donuk donuk bakan, milyonlarca insan..! . beni de yaþama küstürdü, yaþayan bir ölüden farksýz etti... ruhumda alev alev yanan volkanlarý bile söndürdü. . . ah kardeþim, söyle.. söyle nasýl tutulmasýn ellerim, nasýl kancanaðý olmasýn gözlerim.. . söyle.. ben hangisine yanayým..? bir hiç uðruna, kendi kanlarýnda boðulan onca insanlaramý, yoksa.. ardlarýnda yetim,yoksul býraktýklarý suçsuz günahsýz, o masum çocuklaramý..!! . . Mahmut Mücahit Özdemir Kayýt Tarihi : 13.9.2015 18:50:00
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mahmut Mücahit Özdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.