İbretten nasip

Ýbret kýssalarýnda gün ýþýðý...
Bütün marifeysiz karanlýklarda.

Yasaklanan mýydý öncekilerin var oluþu,
Bereket deðil miydi cesaretimiz,
Yoksa konuþturamadýðýmýz derin öfke mi?

Hiçsen bu dünyada,
Onca kapaklarý kapat öyleyse!
Zifiri yamaçlarda býraktýðýn olsam,
Ýbret mi solur aciz makamý taþlara?

Yetersizliklermiþ kuþ tüyü bilinçsizliðim.
Uzaklýðýmý seyret hiçe yasak koymadan.
Si mgelerden kuþandý kuþ kanadý güç,
Karanlýðýn her bir damla yalnýzlýðý.
Olgunluk diyorduk yýrtýcý aldýrýþýmýza,
Niceliði, gerçekliði kimliði doyurdu zaman.

"Buraya kadar!" der dururuz sonunda,
Ýlk olur bu düþünce,
Sona koysan baþlangýç biter.
Yýðdýk kerpiç yapýsýnda kuruluðu,
Susuzluðu içtik en doymuþ havadan,
Sözlere yama diktik,
Bu bir dyalektik,
Zincirle köz köz baðýrdýk,
An meselesi i kýrýlmazlýðýn bitiþi.
Kýzgýndýk, beraberdik oysa seninle ey yaþam!
Dokunamadýðým ay parçam bu muydu?

Daðýlýr hepsi berraksa kýrýntýlar,
Çaðrýlara kapanýr gözlerim,
Daðlara kapanýr sis rüzgarým,
Sitem deðilsen anlat bana, neden gizlisin?
En soluksuz doðruluk pýnarý,
Nereye kaçýþýn?

07.08.2007
Uþak Süleyman Yýldýrým
Sosyal Medyada Paylaşın: