Hazan vurmuþ gülistâný, bahçe harap, târumar, Ne gül kalmýþ, ne bir gonca, ne de bülbül sesi var... Bütün etraf, kýzýl- sarý hüzün rengi yapraklar, Solgun yüzlü, kýzýl saçlý mahzun bir yar; sonbahar...
Kader, ufka nar kabuðu rengi bir güz asarsa, Mutluluðun bütün ömrü, geçmiþ bir yaz kadarsa Ümit, coþku, eski aþklar, yazdan kalan ne varsa Acýmadan silip gitmiþ, sinsi sinsi bir rüzgâr.
Sevda kokan o eski yaz akþamlarý nerdeler? Kapanýyor birer birer o eflâtun perdeler. Ne bir dost yüz, ne bir dost ses...Ulaþýlmaz yerdeler Küllenmemiþ bir köz kalmýþ yüreðimde yadigâr...
Þimdi kuru yapraklar var, bir de yorgun bir güneþ, Son baharýn bütün hüznü, baþ ucumda bana eþ... Bana kalan, yüreðimde küllenmeyen o ateþ, Birkaç öksüz dize ile baþ baþa bir ihtiyar...
Ünal Beþkese (25 / 09 / 2019)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.