...

o kadar yüksek ki
her gün d/üþüyoruz
o kadar bildik
bir o kadar yabancý
o kabusu
bilmek ama
uyanamamak..

yaralarýný,
için içim
kan aðlayarak
öpmek
esen ýlýk rüzgarla
geçmesini ya da
bitmesini beklemek..

onarýlmaz düþ/üþü
düþ/erken bile
yükünü sevmek
yüreðinde taþýmak
öyle bir düþ/üþ ki
uçmayý öðreten
acýlarý sevdiren
en dibe
vurduðunda bile
yine sana
varacak olmak
hala yaþadýðýma
inanamamak
canlý çýkmak
bir mucize
bir iþaret
çölde bir sahra
gibi..

yok tarifi yok
o yüzden
sus/uyoruz
kana kana..
kanadýðýmýz yerden
hüzün karýþýyor
bakýþlarýmýza..
uçarken kýrýlan
kanatlarýmýzdan
baðýþlýyoruz birbirimizi
iyileþiyor yaralar
farkýnda mýsýn?

hüzünlü mutluluk
bu da
öðrettiklerinden oldu
herkes bende ki
deðiþikliði soruyor
neden diye
söyleyemiyorum
bu gizi/izi
sadece
þükrediyorum...





Sosyal Medyada Paylaşın: