ne ben isaydým
Meryem’in doðurduðu
çarmýha gerilen
ne sen Züleyha
Yusuf Yusuf diye
bir ömür aþka evrilen
kirli bir çaðda
hayal kýrýklarýyla yoðrulan
enkazda bulduðum
gözlerine sis perdesi inmiþ
yorgun ve hýrçýn bir kýsraktýn
içinde öl(dürül)müþ
çocuðu arýyordun
asýrlar boyu
bilmediðin bir iklimde
görmediðin bir çift göze
delice vuruldun
ben rüzgârlarýn saçlarýný
güllerin dikenlerini
serçelerin kanatlarýný
nefeslerini kelebeklerin
okþuyordum
fatihasý okunmuþ
topraðý bol ölüleri
alýp alýp önüme koyuyordun
oysa kapattýðým kapýlarý
cennet dahi olsa
bir daha açmayacaðýmý bilmiyordun
aldýðým her solukta
adýný zikrediyordum
avuçlarýmý açtýðým her anda
duamdýn
durmadan durmadan boðuyordun
þüphe sokaklarýný
arþýnlýyordun adým adým
gecelerce yürüyordun
ama olmayan bir izi sürdüðünü
nedense çok sonra anlýyordun
güçsüzlük sayýyordun aðlamayý
sýrtýný dayayacaðýn
bir gölgen bile yoktu
kimliðinden baþka
ben ise hayata kayýtsýz gibi görünüp
nice daðlarý eritiyordum gözbebeklerimde bilmiyordun
soruyordun
sordukça açýlýyordu
boðazýnda düðümlenen sözcüklerin iplikleri
hikayelerim yoktu benim
dinlerken gerçeklerimi
derinlerde çok derinlerde
bir çocuk aðlýyordu duyuyordun
aðlama sevincini
paylaþýyordun benimle
sesinden öpüyordum
uzun uzun susuyordun
zamanla çiçeðe yürüyen su misali
kökünden dalýna
damarlarýnda dolaþan
bir panzehire dönüyordum
durup durup
kýlcal damarlarýndan öpüyordum
dudaklarýmda þiire dönüyordu
mürekkebini dilime emziriyordum þiirin
sana anne oluyordum
her gece uyumadan
meleklerini saðlý sollu
baþucuna konduruyordum
seni uyuyor
sana uyanýyordum
gözlerin karanlýðýma kandil
sonsuzluða uzanan yol gözlerin
açtým iki yana kollarýmý
göðsüm sana mabed
gel ve koy baþýný
bizde dirilsin cennet
yürüyelim aþka ilelebet
Necat Uslu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.