Yaralarıma örtü...

Ýpekden , kumaþa sarmýþtým Annemi!..

Yaralarýma örtülsün diye sakladým!...
Rengi atmasýn diye ,
Güneþi eve almadým!.
Yaralarýmda gezinen ,
kýrmýzý gelinimdi o!...
Duvaðýný indirip yüzünden ,gitti!.
Gürültüsüz ,aðladým!!.

Karanlýk ,daha hýzlý çýkar oldu merdivenleri...
Daha bir yoruldum!.

Birisi ,gür sesiyle baðýrdý!...
Acý! burdamý!!..
Burda!!..
Kuklalarýmýn iplerini ,
acýsýz bir þekilde kesti.

O yaz ,
en çok uçurtmalara çýð düþtü..
Birde çocukluða!.

Küçük ayaklarýný ,
suyun üzerinde sektiren çakýl taþlarýný izledim...
Ellerimi sakladým!.
Bu cümlenin çocuklarý ,elleri olmadan büyümüyorlardýki!...
Hiç çýkartmadým gizlediðim yerden parmaklarýmý.
Hiç þýklatmadým!...
Þapkadan tavþan çýkartmadým!.

En tedirðin yanýndan  kokladým geceyi..
Çevremde kimliksiz dolaþýnca hüzün ürktüm!..
Ayak izimi tanýmayan sokaða ,
öyle kolay görünmedim...
Söðütlerin 
ve üzüm asmasýnýn ninnisini söyledim bütün bir asýr..
Uyumadým!.

Yanlýzca ,
süt kokan ceviz aðaçlarýnýn göðsünde uzandým!...

Kayboldum ,bir gün...
Büyüyemedim!.

Arayamadým ,yitikliðimi...
Halini hatýrýný soramadým ,aynalarýn...
Kibrit çöplerinden yapýlmýþ kýrlangýçlara inanmadým..
Yaþama sýzan ,
bütün ihbarlar asýlsýzdý!..
O ressamýn rüyasýndaki ,
kýrmýzýlý Anneyi ben çalmadým!...
Bozmadým saçlarýný ,
daðýtmadým rengini!.
Sadece kokladým!.
Çizdiði gibi ,öylece yerine býraktým!.
Çizdiði gibi..


Sosyal Medyada Paylaşın: