ahh bu benim savrukluðum,
savrulmuþluðum.
parmak ucu serhoþluðum
aysýz gecelere düþen,
bir yýðýn gölge içim
bir yýðýn söz.
hangi þiirine demirlesem
hüznün akar omuzuma bulaþýr.
þarkýsý ayrýlýðýn,
geceden önce gel ama
yüreðimin içindeki seyyah
güneþten sonra yine gel…
ben parmak uçlarýmdaki melekle kanatýrým gözlerimdeki seni…
sabaha kadar yasý tutulmuþ,
bir dokunuþ kalýr
duvarlarýmda nemli..
tam baþ ucumda
kara kalem bir yüzün var
hiçbir aynada kýrýlmayan.
oyuncaðý kendine susmuþ
bir çocuk bakýþý kalýr geriye,
eldivenlerime sýðmayan
seslerden arýndým,
yaka bilir miydim
dudaklarýný yoksa!
oysa sana
yasaklanmýþken ben,
uzun sürüyoruz,
sesi soluðu kesilmiþ
sokak aralarýna sýkýþmýþ
ve sýkýlmýþ günlerde…
karnýmý yararak çýkacaktý
kimi sevseydim kanatlarý,
öyle demiþti ama kimliksizliðim yetmiyordu birini sevmeye,
unutkanlýðýmdan gelen sözlerle çizdiðim yüze yüzsüzlüðümle dokundum.
off be küçüðüm
kalbimin bir yüzü yok,
arsýz ve eksik
bütün susuþlar…
uzaða ve yakýna býrakýlmýþ
hissizlik yokluðun.
yak ucu ucuna yetecek
kara borsa sesleri ki
bir yürek günlüðü gibi
yazýlan bütün harfler…
fazlaca rutubetli
yokluðunda,
yalnýzlýklardan alýngan çocuklarla oyun bozan
sözler biriktirdim…
sayaçlarý kapatýlmýþ
evler gibiyim,
tam sayýmýný yapamýyorum yüreðimin üç ‘ten’ sonrasýna yetmiyorsun sen!..
demir baþlarý eksik
ömür bu…
senin ve benim gözlerinde
þiirler ve martýlar var...
gitmenin bir yolculuk olmadýðýný bilmek
ve yolu sadece yürümek
anlamýný yitiren son þey!
gitme...
(...)