Uyudu...

Rüzgarýn rengine döndü Ýstanbul...
Kanatlarýndan akan mavi denizin altýnda,
Martýlar yüzüyor...
Tepeye düþüyor güneþin uzun bukle bukle saçlarý...
Ýþaret parmaðýma baðladýðým kýz kulesi...
Uyuyor.

Üsküdar aç belki buðünlerde.
Buðünlerde gurbetiminde karný burnunda...
Karanlýk sokaklar düþer birer birer rahminden.
Gün açýlmadan gelmeliyim sana...
Gün açýlmadan öykümü kusmalýyým.
Uyanmalýsýn...

Bir çýðlýða uyanmalý sessizliðinin koyu akþamlarý...
Uzaklardan karýþmalýsýn tenimdeki rutubete,
Siyah gölgeliklerin saðýr aldanýþlarýna aldýrmadan.
Eskiyince kalabalýk dolu sokaklar...
güneþin kir tutmadýðý,
Bir dönüþe toplanýrsýn,
hazan vakitleri çalarým,
Kapýndaki çýplak üþüyüþleri ,
Ayazlardan çýkar gelirim.

Sonra bileklerimizden tutunan,
Yabancý bir ýslýðýn peþinden sürükleniriz.
Rengi en ýssýz tablolarda,
Ellerimizi çizeriz yeniden...
Griye adanmýþ þehirleri,
Terk ederiz bir gün.
Ayaðýmýza takýlan her taþ,
Bizden biri olup çýkar belki...
Yine de uyanmalýsýn

Bir çýðlýða uyanmalý,
Sessizliðinin koyu akþamlarý.





Sosyal Medyada Paylaşın: