Hep sevdalý gönlünle, þuh duruþun, neþ’enle Yüreðimin içinde, ama bana uzaksýn. Gönül çelen, can yakan güzelliðin, iþvenle Sen, þeytanýn kurduðu kurtuluþsuz tuzaksýn.
Mavi boncuk daðýtýp, hayaller kurdurarak, Gizemli bir bakýþla, can evinden vurarak, Yapraklarý açýlmýþ çiçek gibi durarak Kokunla sarhoþ eden zehirli bir zambaksýn.
Ben de düþtüm þeytanýn o hýnzýr tuzaðýna, Açý verdin sineni, girdim bir gül baðýna... Gülistan sanýp girdim, yanan aþk ocaðýna, Yanmak kaderse, beni, kor dudaklarýn yaksýn.
Senin sevdanýn tadý, nice mihnete deðer, Bir kez tadýnca, gitmek mümkün deðilmiþ meðer. Dilerim, bir gün vuslat bana bakarsa eðer Yalnýz, senin hareli, elâ gözünle baksýn..
Sana kavuþamasam, zamaný hasret çalsa, Sevmeye doyamasam, aþkým içimde kalsa, Hayat sona erse de, bedenim toprak olsa Her gün baðrýmda açan o zambak olacaksýn...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.