karanlıktı...

Karanlýktý...
Siyah ellerini, düðümledim bileðime
Parmaklarýný, çýkartamadým...
Tanýyamadým avuçlarýnýn tuttuðu kiri.
Kir, hangi cümlenin bataklýðýna giden yoldu!

Yolcu! Öyle ýþýksýz kelimeler asamazdýn diline sen.
Lambayý yak!...
Tavanda, göðün tekerlemisini söyleyemeyen kekeme çocuk.
Çocuk, dizlerine yapýþamayan kabuk...
Kaldýrma!.

Gökkuþaðýný tazelediðimde, silindi yanaðýn...
Duvarýn arkasýndan uðultular taþýndý kulaðýma, kýzdýlar!...
Ben, senin gülüþünü eksiltmemki, örselememki,
Göðün kuþaðýna saracaktým gamzeni,
Karanlýktý...

Yanaðýný çizdim, týpký tablodaki gibi...
Renginmi kaçmýþtý, soluktun...
Mavi atayýmmý biraz, ya da yeþil, hayýr!
kýrmýzý al al.
Ýyide, karanlýktý!...
Ellerin...
Ellerin, bileðimi acýttý!.
Sosyal Medyada Paylaşın: