Bir mutluluk hasisi ömrün zâlim güz’ünde Kuru yapraklar uçar, o harâbat yüzünde. Islanmýþ da dibinde, yapraksýz aðaçlarýn, Bir hüzün yaðmurundan sýrýlsýklam saçlarýn Yüzünde kýzýl renkli bir tül hâlini almýþ, Ve saçlarýn içinde sapsýz bir çiçek kalmýþ; Bir periþan karanfil, o da bir güz vurgunu, Ayný yaðmurdan ýslak, o da sevdâ yorgunu...
Þimdi hazan rengidir, kurþûnîdir gök, deniz, Bakýr rengi aðaçlar, her renk,hüzünden bir iz. Hercâi menekþeye, solgun güz güllerine Sonbahar hüznü sinmiþ çaresiz ellerine, En sevdiðin o eski þarkýlar çalýnmakta Bozuk, harap ve sesi tükenmiþ taþ plâkta. Güneþle deðil sanki, acýlarla kavrulmuþ, Sarý, kuru bir yaprak, kopmuþ daldan, savrulmuþ Serserî bir rüzgârýn peþine düþmüþ gider Güz vurgunu bir sevdâ, güz vurgunu bir kader...
Ýçli bir þarký gibi, dilimden düþmez adýn Beni de vurdu o güz, ey güz vurgunu kadýn! ...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.