Sen benim aþýðým sýn, Sevdalým sýn. Kýrlarda açan baharýmsýn. Gökte uçan kuþ, Gece parlayan yýldýz, Aydýným olan ay, Sensin... Sen... Benim her þeyim. Düþüyor þimdi yüreðime, Gülüyor gözlerime, Ve aþkýn feryat ediyor kalbine. Duymuyorsun. Daðlara, Taþlara, Ovalara sýðmýyor hasretim. Görmüyorsun...
Neden..? Neden be sevdiðim.? Bebeðim neden..? Gözlerimdeki ateþi, Yüreðimdeki sevgiyi, Ölümüne çarpan kalbimi bilmez misin..? ?
Sen duymuyorsun,? Sen anlamýyorsun,? Ve sen...! Aþkýmý, Sevdamý, Yankýmý, Denize yazan martýlarý görmüyorsun.
Deðmez artýk yaþamaya, Deðmez artýk hayatta kalmaya, Deðmez, Aþkýmý, Sevdamý, Yankýmý denize yazan martýlarla konuþmaya, Dert yanmaya, Kucak açmaya, Hayata sarýlmaya deðmez.
Ben artýk gidiyorum.! Nereye biliyor musun.? ? Ölüme, Ölüm denen cehenneme, Cehennemde yanan ateþe Ve ateþle sönen sevgime gidiyorum. Yedi kat yerden vurup, Kara denen sevdaya tutulup gidiyorum. Gidiyorum. Hakkýný helal et.
Ýhsan Taþdelen
Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan Taşdelen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.