“Kendine Koşmaktır Tren Garları”

“Kendine Koþmaktýr Tren Garlarý”

Ýnsan hep kendine koþar, bir gece yarýsý yahut sabaha karþý.
Hatýrladýðýnda birini bir zamanlar çok sevdiðini
Birinin çekip giderken çýkardýðý sesi
Kendine yontulmuþ bir ömrün içe dönük yüzünü anýmsarken bile
Ýnsan hep kendine koþar.

Sararmýþ kelimelerden türeyen bir sözcüðe dönüþtüðünde aþk,
Birileri gitmiþ birileri yerini doldurmaya çalýþmýþ gibi yaparak içer sabah çayýný insan.
Geç kalmýþ gibidir her eve geliþi doðduðundan beri.
Gecesini gündüzüne katmýþ bir ananýn mesuliyetiyle yumacak olsa da gözünü
Aslýnda insan hep kendine koþar biraz daha azalarak.
Sokaðýn baþýndan bu yana söylenmemiþ o kadar fazla gerçek vardýr ki, bir an durup kendine anlatmakla geçecek zanneder bir ömrü.
Oysa insan, daha doðarken emanet etmiþtir beyaz saçlarla bezenmiþ bu ruhu
Daha doðarken sevmeye ve yitirilmeye þartlanmýþtýr sonu.
Ve insan asýl kendine geçiremez sözünü
Bu yüzdendir sabahlarýn beþinden öðrendiði yalnýzlýkla hep kendine koþar.

Biri, bir yerlerde tanrýnýn çýtýrtýsýný duymuþ olsa da cennetten çok cehenneme inanarak doðurur çocuklarýný insan.
Her ana belleðinde ölümü yontar, kendine döner, kendi içiyle hesaplaþýr mütemadiyen.
bir baþkasýna eyvallah edemeyecek kadar güzel olsa da hayat
bir yerlerde sýrtý bize dönük yetim bir çocuðun ahýný almýþtýr mutlaka ayný kaný taþýdýðýmýz düþman.
Ýnsan asýl bu yüzden hep kendine koþar tren garlarýnda bile.

Giderayak titreyen yaþlý elleriyle saçlarýmýzý okþasa da tanrý
Gidenin hesabýný kalýn bir defterde tutar aþk
Neden hep gelmeyecek olanýn resmini taþýr göðsünde,
Neden tüm hikayeler ayrýlýkla bezenmiþtir,
Ve neden iyiler hep kaybeder?

Ýnsan hep kendine koþar ve kendiyle hesaplaþýr esasen
Eskimesin diye þeffaf naylonlara sardýðý her fotoðraf
Gün olur balta vurur yüreðine
Gidenin el yazsýný saklar evinin bir köþesinde
Duaymýþ gibi inandýðý her þey yýkýldýðýnda üzerine
Ýnsan anlar, kendine koþtuðunu sonunda
Ve anlar ki saklanmaz aslýnda gidenden kalan hiçbir þey.

Filiz Punar
Sosyal Medyada Paylaşın: