Kuyu

Aklýmýn kervan geçmez hânýnda,
Ýncindi karanfil kokulu bir sancý.


Düþ gezgini bir karýncanýn teriyle harmanlanmýþ,
Mayýs yanýðý sevdalarýn,
Kâbusa dönüþen isli bir aþk yolculuðunda,
Yusufi bir kuyuda buldum kendimi.
Ýhanetin libâsýný giydiren zaman,
Benden yana deðildi.


Aðýr sigara kokusuna aldýrmadan,
Yakýyordu güneþ,
Çatlýyordu dudaklarýmýn sana ayrýlan bölgesi.
Sonra yüreðimin çardaðýndan,
Kan içiyordu leylekler.
Yarýný olmayan hayata nispet edercesine,
Sen süzülüyordun kirpiklerimin karasýndan.



Çocuksu düþlerimi sürükleyen rüzgâr,
köhne urgana asýlý kýzýn ölümünü muþtuluyordu.
Haset yaðmurlarý baþladý sonra derin derin,
Ve dilime düþen aðýrlýkla, devrildim yere.
Ve kaybettim bil’ incimi.


Kimim ben,
Yalnýzlýðýn yeryüzündeki suretimi.
Bir yaným hep eksik,
Gel de tamamla beni.
yüreðim yüreðini özledi.


Madem ki sevda bu,
Madem ki Havva’nýn ýsýrýðýdýr yüreðim,
O halde tut ellerimden göðe düþelim þiir þiir.



Sosyal Medyada Paylaşın: