BENİM İSTANBULUM (Kızıl saçlı, Esmer yüzlü akşamlar)

Benim Ýstanbul’umda
Lacivert bir rüzgar eserdi her sabah Boðaziçi’nden,
Yüzümü yýkarcasýna, deniz kokan, serin
Ve Kýzkulesi’ne günaydýn demeden geçmezdi Üsküdar’dan...

Vapurlar, týklým týklým umut taþýrdý her sabah,
Ýçinde insanlar, peþinde aç martýlar,
Hepsi rýzk peþinde
Ve sevgiyle paylaþýlýrdý bir fakir kahvaltýsý;
Beþ kuruþluk simit,
Ýstanbul güneþinde güçlenir canlanýrdý
Yüreklerde bir kýrýntý halinde bile kalmýþsa ümit...

Sarýyer’de, sahilde aðlarýný yamarken balýkçýlar,
Eminönü’nde balýk ekmek kokularý
Ve Eyüpsultan’da güvercin kanatlarýnýn sesine karýþýrdý
Kaç yüz yýllýk bir Ýstanbul bestesi;
Yüzlerce minareden yükselen ezanlarýn sesi...
Küçüksu’da mýsýr, Kanlýca’da yoðurt, Emirgân’da çaylar
Ve Ýstanbul caddelerinin nostaljik efendisi,
Çilekeþ tramvaylar...

Cývýl cývýl olurdu Beyoðlu,
Tiyatrolar, renk renk sinemalar,
Fötrlü, kravatlý beyler, tayyörlü þýk hanýmlar,
Adým baþý saygý, adým baþý nezaket,
Gün görmüþ kaldýrýmlarda, gerçek Ýstanbullular...

Bir de lodos gün batýmlarý olurdu Ýstanbul’un,
Kýzýl saçlarýný döken bir dilber gibi Ýstanbul,
Þarap rengine dönerdi ufuk.
Oysa, Moda’da akþamlar esmer yüzlü ve maðrurdu
Ve Kalamýþ’ta mehtap, bir Yahya Kemal dizesi olurdu...

Eski bir sevda gibi
Ben, yýllardýr hep o Ýstanbul’u içimde gizlerim,
Hasreti yangýn yangýn düþer yüreðime
Buðulanýr gözlerim,
Ve ben hep
O kýzýl saçlý, esmer yüzlü akþamlarý özlerim...

Ünal Beþkese

Sosyal Medyada Paylaşın: