önce, yastýðýma dokunan ellerim aðladý yokluðuna sessizligim öyle bir çatýrdadý ki yataðýmda duymalýydýn en hazin çaresizliðin yankýsýný odamýn duvarlarýnda
neydi; dört koldan sarýp, dibe çeken derleyip toparlayamadýðým satýrlar gibi eksik kýlan beni...
göðsümü daðýtan bu noksanlýk hissi oradasýn da bu dolmayan boþluk neyin nesi...