Daraðacýna asýlan yalnýzlýðýn kuytusunda sesim Karanlýk gölgemle konuþurken Bir o kadar saçlarýmdan ki Korkuyorum!
-kim var orada-
Duvarlara desen çizen ýþýk yumaðý yüzüm Arkam bir giz gibi yürürken soluðuma Ellerimde yoksulluk varlýðýnla çoðalan Kimsesizliðimde çocuklar uyurken Ay ayakta ýþýðýný oyarken Üþüyen zerrelerime bulut mu yaðýyor Hayýr hayýr, Uyku ile gece arasýndaki telaþta koþturan siyah Zihnime heykel çizerken Attýðým adýmdan Korkuyorum!
Kapý aralýðýnda Ayaklarýma düþen hissizlik Ölümün sesi gibi uzanýrken karanlýða Kendime sarýlan yankýdan Bir o kadar yazdýðým þiirden ki Söylesene Aynaya baktýðýmda omuzlarýmdan iniyor mu parmaklarýn
Ruhumda mavi bir iklim Ve Uykusu çalýnmýþ gece içim
Uyu’t beni sevgilim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
-Tesbih- Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.