ROZA

Payizin son günlerinin bir cuma sabahýnda,
Þeyhriyar’ýn kýzýl tuðlalý þehrinde tanýdým seni.
El Goli’nin yakamozlarýna bakarken baþý iki elleri arasýnda.
Savaþý kaybetmiþ bir komutan gibi,üzgün ve çaresizdin.
Sudan bir sebeble; -Aða,bebahþii in çie? dedim usulca,
Bereketli Mezepotamya topraklarýnda yetiþmiþ,
Ekinler gibi gür, tel tel ayrýlmýþ kirpiklerin içinde,
Üzüm karasýndan daha da kara bakan gözlerin,
Sanki bir bað bozumundaydý hasat mevsiminin.
Gizlemeye gerek bile duymadýðýn ýzdýrabýn,yüreðinden,
Yüreðime akýyor ve içimi nedensizce acýtýyordu.
Seni tanýmýyordum,kimdin? ...
Buluþan bakýþlarýmýz sanki yýllardýr hasretini çeken,
Bir çift gözü arar gibi,nasýl da ayak üstü seviþivermiþti.
Elimiz ayaðýmýza dolaþmýþ,
Duygularýmýz, duygularýmýzla sarmaþ dolaþ oluvermiþti.
Cümlelere bir sürü anlamsýz kelimeler yüklemiþtik,
Þaþkýnlýktan kurtulup,kendime geldiðimde,
-Teþekkür mikonem,diyebildim veda edercesine,
Yüreðimi sen de býrakýrken sessiz ce! ...
Göremeyeceðim yere bir suçlu gibi otururken.
Gözlerimi böylesine acýmasýzca kanatan gözlerinin,
Yüreðimin içinde dolaþmasýna engel olamýyor,
Karþý koyulmaz bir telaþ içinde ya çayýmý döküyor,
yada kaþýðýmý düþürürken þangur þungur…
Garsonun;
-’Eyip nedare’sözü tüm sessizliðini bozdu restorantýn.
Yanýma geldin.
Kederin daðýlmýþ, utangaç bir tebessümle.
Gözlerin stare yýldýzý gibi ýþýl ýþýldý,bakamadým…
-Hanum,icaze bedii,þoma kömek mikoni? dediðin de,
Yüreðimi sana vermek için dünden hazýrdý ellerim.
-Are lütfen! dedim,hiç itirazsýz...
Konuþtuk,dereden tepeden,biraz benden biraz senden,
Gururla;
-’Türk’üm’’ dedin, dedelerden...
Anlatýrken kendini Makberetüþ-Þura’da.
Tarihten bu güne uzayýp giden,dinlemeye doyamadýðým bir þiir gibiydin,
Tohumlarýný attýðýmýz El Goli’de baþlayan aþkýmýzýn,
gül suyu yýkamýþtý,Þeyhriyar’ýn tüm sokaklarýný...
’Þehriyar’ýn þehr’i sen kokuyorsun,
kentin, o sevdiðin bütün kýrmýzý tuðlalarý sen oluyor,
Ve ben içinde haps oluyorum,seni göremiyorum ROZA’
derken, gözyaþlarýn düþüyordu name-i eþkin veraklarýna,
Göz yaþlarýný öpüyordum...
‘’ ROZA’’ diye severdin beni! ...
Aradýðýmda,
-Mescid-i Kebut’da,aþkýmýz için dua ederken bulurdum seni,
Zayýf inançlarýmdan utanýr,kabul olsun diye, bildiðim bütün dualarý okurken.
Ne çok utandýrýrdýn,ne çok severdin beni! ...
Gücüm yetmezdi senin beni sevmen kadar,benim seni sevmeme...
Senin kollarýn,beni bir kaç kez sararken,benim kollarým hep kýsa kalýrdý.
’ROZA’ derken yüreðinden kopan ses,
çýðlýk çýðlýða üzerime düþer,dikenleri yüreðimi kanatýrýrdý.
Ama,hiç þikayet etmezdim,çünki seni seviyordum! ...
Gülün ömrü kýsa olur dediler, inanmadým…
Þimdi,soldu gülüm,bütün güller soldu….
Þeyhriyar’ýn þehri sustu,El Goli sustu, ben sustum.
Açmýyor artýk sefid-i roza
Bahar küstü,mevsim küstü, gül küstü.
Ya roza,
Senin ROZAN...
? ? ?





Hande
16.05.2008,Cuma
Çengelköy/ÝSTANBUL

Hande Haghgoui



Sosyal Medyada Paylaşın: